Er is in de “mama-blog-land” (een magische cyberplek vol emotionele gedichten, luiers, speelgoed en slapeloze nachten) een tag gaande, genaamd de “loedermoeder tag.” Ik kan de oorspronkelijke bedenker niet achterhalen, en weet ook niet meer door wie ik allemaal getagged ben om het in te vullen. Laatste tag kwam in ieder geval van de mooie Koala Beauty Mama. Het is een leuke tag om te lezen, vol hilarische bekentenissen van andere moeders over hoe ze dagelijks worstelen met moederschap. Volop herkenbare situaties inderdaad, maar vragen zoals hoe vaak verschoon jij de luier van je baby zijn aan ons niet besteed. Elena draagt geen luiers meer, en de tweede diva zit nog in mijn buik, dus heb ik besloten om de tag niet letterlijk over te nemen, maar er een eigen draai aan te geven. Kortom, ik ga jullie wat bekennen en nou maar hopen dat jullie het me niet kwalijk nemen. Bonuspunten voor de mama die durft toe te geven dat ze een aantal van deze punten herkent.
Ik ben ongeduldig.
En stiekem behoorlijk jaloers op vrouwen die heel relaxed reageren in drukke, stresvolle en chaotische situaties. Vooral ochtenden zijn slopend en voel ik bij elke “schiet op” een nieuwe grijze haar bovenop mijn hoofd verschijnen. Ik ben geen perfectionist, verre van, maar te laat komen vind ik zeer respectloos en probeer er voor te zorgen dat Elena dit ook leert. Ook kan ik er niet tegen dat Elena eten nooit zo interessant vindt en van alles en nog wat doet terwijl ze gewoon moet zitten en dooreten. Ook hier komt de “schiet op” regelmatig voorbij.
Ik ben een schreeuwlelijk.
Met name ’s ochtends dus. De “schiet op” begint rustig, maar wordt elke minuut steeds harder, tot ik volop SCHIET OOOOP! sta te blèren en mijn bejaarde buurvrouw aan de overkant het makkelijk kan horen, terwijl ze nog in bed ligt en haar gehoorapparaat nog op haar nachtkastje ligt. Yup, ochtenden zijn niet bepaald harmonieus in huize TrendyMommy. Tel daarbij op de ruzie die ik met mijn vriend krijg omdat ik gil en hij nog in zijn nest ligt en het feest is compleet. Soms voel ik het echter aankomen en kleed ik Elena zelf snel aan, puur om mijn stembanden te besparen. Soms gebeurt het ook overdag dat ik mijn drukke kleuter even niet aankan, of ze zo stout is geweest dat ik mijn geduld verlies en een stuk harder ga praten dan nuttig is. Natuurlijk realiseer ik me al gauw dat ik hier de gek ben en moet afkoelen, en dan voel ik me flink schuldig. Een loedermoeder dus.
Ik lieg tegen mijn kind.
Niet alléén om haar onschuld te bewaren, ze hoeft namelijk nog helemaal niet te weten wat terroristen en oorlog zijn. Soms lieg ik gewoon omdat het makkelijker is. Omdat ik te ongeduldig of afgeleid ben om iets uitgebreid uit te leggen, of omdat ik haar simpelweg manipuleer om iets te doen. Haar kamer op te ruimen, bordje leeg te eten of op te schieten. Dan beloof ik bijvoorbeeld dat we pannenkoeken gaan bakken en hoop ik dat ze het snel is vergeten, of zeg ik dat we lekker in bad gaan terwijl ik haar gewoon onder de douche neerzet. “Speelgoed, schuim? Nee joh, we gaan alléén even snel douchen, doen we een andere keertje uitgebreid spelen in bad!”
Ik gooi haar spullen weg.
Speelgoed die ik té irritant vind, hup de prullenbak in. Frutseltjes waar ze mee speelt – wat helemaal geen speelgoed is, pleur ik de prullenbak in zodra ze ligt te slapen. Natuurlijk bewaar ik ook dingen en zet ik weleens wat op de zolder of breng het naar goede doelen, maar vaak gebeurt dat stiekem, want anders wil ze die dingen waar ze nooit naar omkijkt opeens wél heel graag hebben. Hamsteren, daar doen we niet aan.
Ik ben laks.
Soms heb ik geen zin om haar haar te kammen en gooi ik het in een knotje, soms gaat ze met twee verschillende sokken naar school en hoop ik dat ze geen gym heeft, omdat haar laarzen dan uit moeten. Soms geef ik haar junkfood, of snoep om haar stil te krijgen en soms besteedt ze teveel tijd starend naar een tablet. Soms luister ik niet echt naar haar en zeg ik eens in de zoveel tijd “ja, echt waar en en toen?” en soms blijft ze langer op dan de bedoeling is omdat te moe ben voor het hele “naar bed gaan proces.”
Ik ben te afwezig.
Hoe hard ik ook mijn best doe om niet te werken waar zij bij is, soms moet het vanwege deadlines, dringende mails, telefoongesprekken of afspraken. Ik blog veel wanneer ze op school is, en ’s avonds bloggen is vaak not done omdat mijn vriend dan thuiskomt en we liever geen telefoons en laptops tussen ons in hebben. Maar, soms zijn ze allebei slachtoffers van mama’s uit de hand gelopen hobby en moeten ze zichzelf zien te vermaken. Voor mijn vriend vind ik het niet zo erg, maar wanneer Elena wil spelen en ik niet kan, of ze stil moet zijn omdat ik aan het bellen ben, of naar haar kamer wordt gestuurd tot ik iets afmaak breekt mijn hart een beetje. Ik ben nota bene uit huis gaan werken om mijn kind op te voeden! LOEDERMOEDER!
Ik weet niet wat ik doe.
Ondanks dat ik vanaf mijn zestiende met kinderen werk, daarvoor opgeleid ben en in theorie veel weet pak ik dingen soms hartstikke verkeerd aan. Sanne vertelde onlangs dat ze zich schuldig voelt omdat haar kleine een dubbele oorontsteking had, wat zij niet doorhad – ik heb dat zelfs twee keer laten gebeuren. Twee keer was Elena hartstikke verkouden, en stond ik niet stil bij het feit dat het meer dan dat kon zijn. Pas toen ze looporen had en er van alles op haar kussen lag had ik door wat er echt aan de hand was. Maar soms zijn het ook kleine, praktische dingen waarvan ik weet dat ik het bij kind nummer twee anders ga aanpakken. Een hydrofiele doekje in de kinderwagen onder haar leggen, betere flesjes, lepeltjes, speentjes, vaker verschonen, meer/minder eten geven, kouder/warmer aankleden. Ja, ik voel me regelmatig schuldig om mijn onwetendheid.
Natuurlijk doe ik het ook vaak goed, Elena is tenslotte een vrolijke en gezonde extravertje van vier, maar ik vind het ook belangrijk om mezelf te betrappen op wanneer ik het niet zo goed doe, zodat ik het voortaan beter kan aanpakken. Wellicht betekent dat voor baby nummer twee een betere moeder, maar ook Elena verdient te weten wanneer iets niet haar schuld is, en soms krijgt ze ook een “Sorry” van mama te horen. Gepaard met uitleg dat ze goed kan plaatsen en een flinke knuffelsessie. Een voorbeeld van mijn absolute loedermoeder moment, en de inspiratie achter de bekentenis hierboven is iets wat een paar weken geleden gebeurde: Elena deed iets niet hoe ik het wilde, het was niet snel of goed genoeg, misschien was ze zelfs vies geworden net nadat ik haar had aangekleed, het feit dat ik het niet eens meer weet zegt genoeg. Het was namelijk niet belangrijk. Ik werd boos, blafte haar af en liep de woonkamer uit, zonder naar haar om te kijken. Omdat ik haast had, we de deur uit gingen en ik naar de wc moest. Terwijl ik op de wc zat ging de deur op een kiertje open, en mijn eerste gedachte was “wat wil je nou weer?” Ze gaf me een tekening en toen ik naar haar opkeek zag ik dat ze zachtjes huilde. Ze zag er zo verdrietig uit dat ook ik meteen moest huilen. Ik heb er voor gezorgd dat mijn kind zo verdrietig is. Haar tekening? Een boos kijkend mama, compleet met armen over elkaar, een verdrietige Elena en beiden in een gebroken hart. En kom maar op met de tranen. Ik voelde me als de slechtste persoon ter wereld.
Comments
comments
