Vandaag ben ik 40 weken zwanger. Alweer. Voor de derde keer. Het is lastig uit te leggen hoe ik me precies voel, want terwijl ik aan de ene kant mega trots ben op mijn lichaam dat ondanks al zijn kwaaltjes en “mankementen” toch weer een volgroeid mini mens heeft weten te produceren, voel ik me op mijn uitgerekende datum verre van gelukkig. Nou ja, gelukkig is wellicht wat extreem, natuurlijk ben ik gelukkig, met name omdat alles af is en ik me er echt klaar voor voel, en omdat ik schijnbaar zo comfortabel van binnen ben dat mijn kinderen er niet uit willen voordat ze echt-echt moeten. Met mijn eerste voelde dat juist heel erg fijn, ik was blij dat ze zo lang mogelijk alleen van mij was en wilde haar er helemaal niet uit hebben omdat ze dan van iedereen zou zijn. Ik droeg mijn kleine danseresje dan ook tot 42 weken voordat ik in het ziekenhuis ingeleid werd en ze er toch echt uit moest.
Met mijn tweede was in bang dat ze er eerder uit zou komen omdat ze zo ongelooflijk druk was dat ze zichzelf zo uit mijn baarmoeder zou wurmen. Ik was toen al een keer bevallen dus de kans dat de boel al wat losser zou zitten was in mijn ogen reëel. Dat bleek ook niet het geval te zijn. Mijn tweede meisje was ruim 41 weken echt alléén van mij, voordat ik ingeleid werd en ze tegen haar wil ter wereld kwam. Soms denken we terug aan die bevalling en vragen we ons af of het zo mis is gegaan omdat zij er simpelweg nog niet klaar voor was en of we beter nog een paar dagen hadden moeten wachten…
Nu ben ik voor de derde keer 40 weken zwanger en gebeurt er weer niet veel. Deze zwangerschap is anders dan de vorige twee verlopen. Ik had door de verhuizing weinig tijd om stil te staan bij wat mijn lichaam meemaakt, maar merkte wel dat de jongen een stuk lager zit dat zijn zussen. Daardoor heb ik de afgelopen 9 maanden bijvoorbeeld veel minder last van brandend maagzuur gehad en kon ik lekker blijven eten, maar ging het mis met mijn darmen, bekken, blaas – alles staat heel erg onder druk, omdat hij er op ligt. Voor mij wel zwaar, maar hij doet het schijnbaar super en weegt al ruim 4 kilo.Waarom ik dan op mijn uitgerekende datum niet blij ben? Ik weet het zelf ook niet precies. Vriendinnen om me heen bevallen “relaxed” thuis, binnen een paar uur, soms met 37 weken al, terwijl ik niet veel anders doe dan wachten. Wachten tot er iets gebeurt, terwijl ik telkens opnieuw mijn vluchttas inpak, mijn gedachten probeer te verzetten en op elk pijntje reageer met het idee dat het nu hopelijk eindelijk zover is.
Daarnaast heb ik nog twee andere kinderen die heel graag van alles willen en ik ben op dit moment zo zwaar en traag dat het voelt alsof ik geen kant op kan. Dat is ergens ook wel zo, want ik kan de trap niet op en ben inmiddels vergeten hoe het voelt om de meisjes ’s avonds in bed te stoppen. Ik mis ze, maar kan ze ook niet bieden wat ze van mij gewend zijn. Of waren… En dan heb ik het niet eens over de ongemakken van hoogzwanger gehad, je kent het wel – het niet kunnen slapen, een kwartier nodig hebben om te draaien…Op mijn uitgerekende datum heb ik dan ook een flinke migraineaanval, zo erg dat ik de verloskundige bel om te vragen of dat wel ok is. Ik ben constant aan het overgeven, ren de hele tijd naar het toilet en voel me flink beroerd. Ook hier rijst de hoop dat mijn lichaam zich op de komst van de baby aan het voorbereiden is, terwijl de verloskundige naar mijn bloeddruk kijkt. Deze is helemaal prima en de baby voelt zich schijnbaar ook kiplekker, dus zal het waarschijnlijk met spanning te maken hebben. Het komt er op neer dat ik gewoon zo nerveus ben en daardoor mijzelf ziek maak. Stomme nervositeit. Ik wil gewoon gaan bevallen. Nu.
Ging dit bij jullie ook zo, is het herkenbaar? Het niet lekker in je vel zitten tegen het einde, het o zo graag willen gaan bevallen zodat je lichaam weer van jou wordt, je je kindje eindelijk te zien krijt en je meer met je oudere kindjes kunt gaan doen?
Comments
comments
