Toen ik moeder werd wist ik het zeker. Rapley methode is helemaal niks voor mij. Ik ga het niet alleen niet eens proberen, maar ik vind het een trend waar ik geen gehoor aan ga geven. Dus ook niet op mijn site over schrijven. Stel je eens voor… Je kind zonder tanden grote stukken eten geven, ben je wel goed?! Inmiddels ben ik jarenlang moeder en heb ik met de komst van mijn tweede een breder perspectief ontwikkeld. Vandaag daarom mijn ervaring met de Rapley methode.
WAT IS DE RAPLEY METHODE?
In het kort betekent de Rapley methode dat een baby gedurende de eerste zes maanden uitsluitend borstvoeding krijgt, waarna het meteen overgaat op vast voedsel. Er wordt dus niets gepureerd of geprakt, maar worden fruit of gekookte groenten voor de baby neergelegd en mag de baby zelf weten wat het gaat doen. Doel van de Rapley methode is simpelweg een baby zelf voedsel laten ontdekken. Gill Rapley is een onderzoekster dat concludeerde dat baby’s zelf heel goed met eten kunnen omgaan, mits ze hier de gelegenheid voor krijgen. Zelf eten oppakken, onderzoeken, experimenteren, ontdekken en proeven is namelijk heel natuurlijk voor onze kleine ontdekkers. Baby’s stoppen nou eenmaal alles in hun mond, en dit zou alles daarmee te maken hebben – ze zijn de wereld en al het eetbare aan het verkennen. Een ander doel van de Rapley methode is dat baby’s die zelf eten ook zelf kunnen aangeven wanneer ze vol zitten, iets wat met geprakt voedsel vaak gepaard gaat met “vooruit, toe, nog één hapje” en een baby stelselmatig overvoed wordt, wat later voor overgewicht kan zorgen.
MIJN ERVARING MET DE RAPLEY METHODE
Ok, allemaal leuk en aardig, maar toen ik in een kinderdagverblijf werkte maakte ik een kindje mee dat zich verslikte, blauw aanliep, en een andere leidster moest ingrijpen omdat ik uit paniek verstijfde. Ik was weliswaar nog maar 18, maar het is me voor altijd bijgebleven. Toen ik zelf mama werd was de angst dat Elena zou stikken dan ook meer dan aanwezig. Gepaard met het feit dat zij constant overgaf en niks wilde eten resulteerde dat in overuren voor de staafmixer die na haar eerste verjaardag nog steeds dagelijks gebruikt werd.Voor mij was het ook volstrekt normaal om al haar eten te pureren. Ze had nog niet genoeg tanden om goed te kauwen, en vroeger kauwden moeders eten voor, waarna ze het aan de kinderen gaven. Het klinkt nu vies, maar er zijn in de Amazone oerwoud nog stammen die zo kinderen grootbrengen, en er zijn genoeg dieren die het ook op die manier doen. Volstrekt logisch dus. Pureren tot het vrijwel vloeibaar is, klaar. Bij het consultatiebureau vonden ze dat ik broodkorstjes moest gaan aanbieden, ik vond dat ze niet weten waar ze het over hebben. Want MIJN baby, dat is een bijzondere, die kan dat niet. Kon ze natuurlijk prima, en met 9 maanden vond ze op een stukje brood sabbelen geweldig, maar ik bleef er nagelbijtend bij staan, overtuigd dat het mis zou gaan. Wat niet gebeurde. Ze verslikte zich weleens, maar dat kwam elke keer goed, en langzaam kon ook ik wennen aan het feit dat mijn baby zicht normaal ontwikkelde en deed wat baby’s doen. Leren. Zo leerde ze dus ook zonder problemen eten.
Valentina’s portie zonder zout, peper, boter en melk.
Met de komst van mijn tweede was de angst voor verstikking dan ook allang vergeten. Valentina dronk vanaf dag één gretig, gaf nooit over en zat nooit vol, dat ik juist zin had ik die eerste hapjes en papjes, hopende dat ze zo eerder een volle buikje zou hebben en tevreden zou zijn. Toen ze met vier maanden haar eerste tandjes kreeg had ik moeten weten dat bij haar alles veel vlotter zou gaan dan bij Elena. Iets wat Elena namelijk nooit deed was dingen in haar mondje proppen. Ze deed het gewoon niet. Never ever, niks. Valentina begon heel vroeg te kruipen en alles wat ze tegenkwam in haar mond te doen. Ik durf niet eens na te denken over hoeveel blaadjes ze afgelopen herfst op heeft gegeten, want elke keer dat de deur openging was ze er als de kippen bij om een “verse” herfstblad te scoren. We kunnen er nu wel om lachen, maar nu ze loopt is het eigenlijk nog erger. Ik stofzuig twee keer per dag en moet er voor zorgen dat er niet te “snoepen” valt, zodat Valentina zich gewoon op eten kan focussen. Wat ze maar al te graag doet. Met zes maanden wist ze al goed zelf stukjes eten op te pakken, tussen haar kaken plat te drukken en door te slikken. Ik vond het geweldig! Ze at gewoon zelf! Met negen maanden at ze zelf broodjes en koekjes, en ondanks dat ze nog geen jaar oud is pureer ik allang niks meer voor. Ze eet al maanden gewoon wat de pot schaft, en het is vele malen makkelijker, maar ook een groot contrast met haar zus.Waar Elena eten nooit boeiend vond, wordt Valentina boos als ze niet op tijd eten krijgt, en is ze een echte kleine Bourgondiër. Dit begon toen ze nog maar vier maanden oud was, maar nu pas valt het kwartje van de Rapley methode, iets waar Valentina zelf mee kwam. Ze pakte simpelweg eten op, deed het in haar mond, en is dit blijven doen. Of het nou komt doordat ze eerder tandjes kreeg, of kreeg ze juist zo vroeg tandjes omdat ze eerder aan vast voedsel toe was weet ik niet, maar schijnbaar kan de baby inderdaad zelf eten ontdekken a la Rapley methode.
Alles gaat er in!
Nou beweer ik echt niet dat alles baby’s gepureerd eten moeten krijgen, of alle baby’s met zes maanden grote stukken eten aankunnen, want zoals met alles ligt de waarheid ergens in het midden en moet je als moeder altijd blijven doen wat jij het beste vindt. Kijk maar naar mij, mijn baby’s zijn op twee compleet verschillende manieren grootgebracht terwijl ik bij allebei simpelweg deed wat goed voelde!
bron uitgelichte foto: Shutterstock.com
Comments
comments
