Puberteit sloeg bij mij in als een bom. Alles groeide overnacht, en ik zag er voor mijn gevoel nooit uit als het gemiddelde meisje. Vrouwen die ik op tv voorbij zag komen zagen er totaal anders uit en ik realiseerde me al gauw dat mijn lichaam niet bepaald het ideaalbeeld was. Mijn hele leven was dan ook een worsteling met mijzelf, want ik was nooit tevreden met hoe ik er uitzag. Ik leerde er mee omgaan, bepaalde situaties omzeilen, passend bij mijn lichaam kleden en anders gedragen. Nu ik er aan terugdenk voel ik me ontzettend stom, want ik ben mijn lichaam juist ontzettend dankbaar – het heeft mijn kinderen gecreëerd.Toen ik klein was was ik veel te dun. Iets met oorlog enzo. Dus toen ik naar Nederland kwam en met allerlei lekkers verwend werd was mijn buik na een paar weken zo extreem opgezwollen dat mijn moeder mij naar de dokter bracht. Te snel te veel lekkers was de diagnose. Zelf had ik er niet zo’n last van en had meer interesse in al dat eten dat in overvloed beschikbaar was. Het was geen probleem totdat ik de puberteit bereikte en alles begon te groeien. Mijn borsten werden te groot, ik werd binnen no time een stuk langer en breder dat meisjes om me heen, en uit het niets pasten al mijn kleren niet meer.
Net als zoveel meisjes werd ik onzeker, verlegen, teruggetrokken en extreem zelfbewust. En terwijl heel wat meiden na puberteit opbloeien tot prachtige, zelfverzekerde vrouwen, bleef ik altijd heel erg bewust van mijn uiterlijk. Ik heb me altijd ongemakkelijk gevoeld in mijn eigen huid. Omdat mijn lichaam vanaf het begin anders was dan die van anderen.
Nu ik kinderen heb gebaard zijn mijn borsten groter, hangen ze lager, is mijn buik verre van plat en weeg ik een stuk meer dan toen ik 25 was. Toch voel ik me nu, meer dan ooit tevoren, thuis in mijn eigen lichaam. Mijn buik, die me zoveel ellende bezorgde, heeft drie prachtige kinderen beschermd en voldragen. Mijn borsten, waar ik altijd een hekel aan had, hebben voldoende melk voor goed groeiende, gezonde kindjes geproduceerd. Waar heb ik me heel mijn leven toch zo druk om gemaakt? Om het beeld wat anderen van me hadden? Waarom?
Het heeft heel wat jaren en drie zwangerschappen gekost, maar ik heb het eindelijk door. Mijn lichaam is niet “anders”, maar prima zoals het is. Alle lichamen zijn verschillend en dat is juist hoe het hoort. Dat is juist de bedoeling. Het zijn vrouwen op tv die extreme diëten aanhouden en op een bepaalde manier moeten uitzien die abnormaal zijn. Vrouwen die bepaalde afmetingen moeten hebben, een aantal kilogram moeten wegen om hun werk te kunnen doen. Zij hebben er een fulltime baan aan om er op een bepaalde manier uit te zien. Ik niet. Ik ben gewoon zoals de natuur het bedoeld heeft en dat is geweldig. In de tijd waarin iedereen zich suf sport, aan van alles en nog wat laat sleutelen en tonnen make-up draagt om er anders uit te zien dan ze zijn in het juist bijzonder om jezelf te zijn – onveranderd, origineel. Daar moet je trots op zijn. En dit is nou iets wat ik 20 jaar geleden had willen weten. Dan zou ik stukken liever tegen mijzelf zijn geweest.
Dus dat ik na drie kinderen heel wat kilo’s meer weeg en er compleet anders uitzie dan voor ik aan kinderen begon? Ik heb er vrede mee. Je zal mij dan ook niet een maand na de bevalling fanatiek zien sporten en mijn best doen om zo snel mogelijk zo veel mogelijk af te vallen om vervolgens daar een blog over te schrijven. Echt niet. Je zal me wel voor mijn baby zien zorgen, urenlang met mijn kinderen knuffelend, eeuwig in een pyjama, sportbroek, legging of onesie. Geen tijd voor make-up, haar, nagels, of zelfs uitgebreid douchen. Want hoe dankbaar ik mijn lichaam ook ben, het is niet belangrijk dat het strak en voor anderen ideaal uitziet. Wel is het belangrijk dat het gezond is, mijn kinderen en ik gelukkig zijn en we samen zijn. Ze zullen zich later toch niet herinneren hoe mama’s buik er uitzag, maar hoe mama tegen ze deed, welke liedjes ze zong en spelletjes die ze speelden, haar geur en warme omhelzing. Dát is wat voor mij belangrijk is.
Dit is overigens geen kritiek op moeders die kort na de bevalling wel gaan sporten, je hebt natuurlijk ook vrouwen die oprecht blij worden van een uurtje hard werken in de sportschool, of simpelweg gelukkiger zijn als ze minder wegen – en ook dat is prima, zolang ze het maar op een gezonde tempo doen en zichzelf de kans geven om te ontzwangeren. Wat ik mee wilde geven is dat je lief tegen jezelf moet zijn. Was er jaren geleden maar iemand die mij vertelde dat ik mijn lichaam lief moet hebben, dat ik het moet respecteren, dat het uniek is en ik het op een dag ongelooflijk dankbaar zal zijn. Want dat ben ik – dankbaar.
Comments
comments