Oh man, wat is het heerlijk om in een land te wonen waar je na je bevalling op een hele week hulp kunt rekenen! Iemand die je komt leren hoe je een baby in bad doet, hoe vaak een baby gevoed en verschoond moet worden, voor jou en je baby zorgt, alle was voor je doet, voor je schoonmaakt, boterhammen smeert, temperatuur opmeet, vraagt hoe het met je gaat… Geweldig is het en ongekend in de wereld! Toch is het niet altijd even leuk, zo’n onbekende in je huis. Er moet een klik zijn, je moet je op je gemakt voelen bij zo’n persoon die ook een eigen manier van doen en laten heeft. Zo wisselde ik tijdens mijn twee kraamweken vier keer van kraamhulp, en dat was niet leuk.
MIJN ERVARING MET KRAAMHULP
Bij Elena wist ik niet dat je wanneer je niet tevreden bent om iemand anders kunt vragen. Ik wist helemaal niks, behalve dat zo’n vrouw haar werk kwam doen en ging daarin mee. Waarschijnlijk is dit voor heel veel moeders herkenbaar, maar zo’n eerste baby is niet niks. Er komt veel op je af, en je staat eigenlijk niet helemaal stil bij wat je nou precies van zo’n vrouw vindt. Die van mij was en oudere mevrouw, die goed met mij en de baby kon omgaan, maar nadat ze na haar eerste dag bij ons thuis zag dat mijn vriend thuis was en van plan was om elke dag uitgebreid lunch voor ons te maken stond ze de volgende dag zonder haar eigen boterham voor de deur. Woensdag vroeg ze al wat we ’s middags gingen eten. Nou ben ik niet helemaal “vernederlandst” en vond ik het lastig om daar iets van te zeggen, je kunt tenslotte iemand niet niet eten geven waar ik vandaan kom. Maar mijn kraamhulp had het wel goed bij ons: ze kreeg lekker te eten, het was ons eerste kindje dus wilden wij alles zelf doen, en ik had al hulp van familie ingeschakeld voor huishoudelijke dingen. Met als resultaat dat mevrouw na het lunchen haar rapport invulde, en eigenlijk al naar huis kon. Ze had Elena en mij ’s ochtends al nagekeken, een wasje babykleren gewassen en gestreken en ging daarna met een kop koffie voor de buis zitten. Het is haar overigens wel gelukt om de deur van mijn wasmachine kapot te maken en te doen alsof ze nergens vanaf wist, iets waar ik achteraf gezien nogal boos om ben. Met name op mijzelf, omdat ik niet wist dat ik gewoon een belletje kon plegen om het met iemand te bespreken.
Bij Valentina was het anders. Ik had geen familie om me heen, een vriend die na twee dagen toch halve dagen op kantoor moest verschijnen en een kleuter die van alles wilde weten, meemaken, ervaren en ook nog gewoon naar school ging. Gecombineerd met mijn huilbaby en pijn die ik na de bevalling ervaarde had ik echt wel hulp nodig, en kreeg ik een jonge, leuke dame over de vloer die wel van aanpakken wist. Ze was lief, snel, had nauwelijks uitleg nodig en wat ik haar vertelde hoefde ik de volgende dag niet meer te herhalen. Ze was zo leuk, ik was oprecht blij met haar, dat ik me soms zelfs schuldig voelde dat zo’n schattig blond ding mijn beddengoed van 260 bij 220 moest verschonen. Zij lachte er om en gaf aan dit dagelijks te doen, en had zelfs geen moeite met lunch voor Elena klaarmaken als ik met Valentina lag te dutten. Dus toen zij zich woensdag ziek meldde sprongen mijn hechtingen spontaan open.
Lees ook – Mijn bevallingsverhaal – Valentina
Mijn voorgevoel bleek helaas helemaal te kloppen. Er verscheen een vrouw van middelbare leeftijd voor de deur, met een kort pittig kapsel en opvallend veel sieraden. Marinko liet haar binnen en ging werken, en ik zweer het je, zodra ze de kamer binnenstapte rook ik sigaretten. En ik was verkouden. Toevallig was Valentina die dag helemaal uitgeput van het huilen en sliep ze veel, waardoor ik een beetje bij kon komen. Maar na de ochtendcontrole zag ik mijn kraamhulp niet meer. Mijn bekken waren dusdanig kapot dat ik de trap niet op en af kon, dus ook niet naar beneden kon lopen om te zien of ze er nog was en wat ze precies aan het doen was. Rond de middag hoorde ik de koffieautomaat pruttelen en begon ik langzaam boos te worden. Na haar lunch kwam ze naar boven met een boterham en een kopje thee, keek mij nog even na en vroeg of ze naar huis kon. Verward knikte ik ja en belde mijn vriend of hij Elena van school kon halen. Hij was dit toch van plan, maar ik wilde gewoon bevestiging hebben dat het goedkomt en voor ik ophing begon ik al te huilen. Hij merkte dat op en vroeg wat er gebeurd was. Pas toen ik het aan hem vertelde begreep ik hoe vaag de situatie was. Er was de hele ochtend een vreemde bij me in huis, en ik had geen idee wat ze aan het doen was – of ze tv kek, lag te slapen, door mijn spullen heen ging, en of alles wel op zijn plek lag. Heel vervelend om dat over je kraamverzorgster te denken, maar er spookte van alles door mijn hoofd. Ik belde mijn kraamzorg instantie en gaf aan hoe lomp dit voelde en dat ik deze mevrouw niet meer in huis wilde hebben, aangezien ik er overduidelijk niks aan had. Ze bleven herhalen het jammer te vinden dat er geen klik was en er morgen een andere voor de deur zou staan, maar ook hier maakten ze me niet blij mee. Het ging niet om de klik. Het is niet zo dat ik haar niet aardig vond. Ik sprak haar nauwelijks! Afijn.
De volgende ochtend stond er weer een oude mevrouw voor de deur. Die was naar mijn idee net niet met pensioen, en had overduidelijk meegekregen wat er de dag hiervoor gebeurd was. Ze bleef onophoudelijk vragen of ik tevreden was, of ze het goed deed, wat ik anders zou willen en wat ik van dingen vond. Sterker nog, de mevrouw leek een volgeladen batterij in haar te hebben en hield de hele dag niet op met praten. Toen ik wilde slapen bleef ze kletsen, terwijl ik onder de douche stond zat ze naast me uitgebreid, met haar handen zwaaiend van alles te vertellen, terwijl ik een boterham aan het kauwen was ratelde ze maar door, al die tijd vertelde ze langdradige verhalen over dingen die mij echt niet boeiden. Want wat kan mij haar schoondochters zus schelen, en hoeveel hechtingen zij had en hoe snel zij weer aan het werk ging, en wat haar voorgeschiedenis is. Om maar even iets te noemen. Je kent het wel, van die vreemden die je uit het niets hun hele levensverhaal vertellen en je gewoon met een bek vol tanden staat. Toen ze me voor de zoveelste keer vroeg wat ik van haar vond besloot ik recht voor zijn raap te zijn en haar te vertellen dat ze wat mij betreft niet de hele dag hoeft te kletsen. Daar heb ik mijn kleuter tenslotte voor. Ze lachte er om, gaf aan te weten dat ze veel praat en dat ze dit wel vaker hoort, maar dat ze nou eenmaal zo is. Overduidelijk niet van plan haar mond ook maar even dicht te houden dus. Ik zuchtte en besloot het maar te laten gaan. Morgen was het vrijdag en haar laatste dag, dus het moest maar nog even. Ik probeerde het van de positieve kant te bekijken, ze was ervaren, deed haar best en ze was er gewoon, dus wellicht was ik me gewoon aan het aanstellen. Dat zou ook kunnen – moeilijke bevallingen, kapotte bekken, griep, een ontroostbaar baby’tje, ik was waarschijnlijk gewoon prikkelbaarder dan gewoonlijk. Tot ze de volgende dag kwam en Marinko ’s middags vroeg naar huis kwam. Ze besloot toen een uur met hem door te brengen, om vervolgens de rest van de dag tegen mij te vertellen hoe knap ze hem vond, dat het helemaal haar type is, dat ze écht van “zulke” mannen houdt, en wat ze allemaal met “zulke” mannen uitspookte toen ze jong was. Daarna vertelde ze nog uitgebreid over haar man, huwelijk, en alles wat ik daarover niet wilde weten, om vervolgens nog honderd en één vraag over Marinko te stellen tot ik zei dat ik echt even stilte nodig had. Vond ze raar, want ze houdt niet van stilte. Ik vroeg haar naar beneden te gaan en de deur dicht te doen. Beneden hoorde ik haar nog hele gesprekken met mijn kleuter hebben.
Mijn god.Hoe dan ook, ik was blij toen de kraamhulp wegging en we als gezinnetje achterbleven in ons cocon. Natuurlijk miste ik iemand die al het wassen en strijken deed, maar wat was het fijn om geen vreemden meer in huis te hebben. Ik weet nog steeds niet of ik nou zo bot en ongeduldig was, of dat ik gewoon geen mazzel had met wie er aan mijn deur stond, want de enige waar ik echt tevreden over was meldde zich na twee dagen ziek. Tot zover, mijn ervaring met kraamhulp – ik ben benieuwd wat me over een paar weken te wachten staat, en of het net zo’n avontuur als de vorige keer gaat worden. Ik weet in ieder geval dat ik op het moment dat ik me ongemakkelijk voel daar toch echt zelf iets van moet zeggen en dat het geen ramp is om aan de bel te trekken op het moment dat je niet tevreden bent met de gang van zaken.
Bron foto’s – Shutterstock.com
Comments
comments
