Hoe natuurlijk en vanzelfsprekend je het ook vindt, borstvoeding geven is niet altijd even makkelijk. Sterker nog, het kan behoorlijk pittig zijn! Mijn ervaring na twee baby’s is dat het vrijwel altijd te doen is, maar doorzetten ontzettend belangrijk is. Zo is het aanhappen niet voor alle baby’s even makkelijk. Dat is logisch, want er zijn zoveel verschillende borsten en tepels, en in mijn geval van grote borsten en vlakke tepeles is het beide keren een pittig karweitje geweest om de baby’s van voeding te voorzien. Dan krijg je met aanmaak van melk te krijgen. De eerste druppels doen je vermoeden dat je iets niet goed doet, niet genoeg melk aanmaakt, of wellicht op kunstvoeding moet overstappen, op zijn minst totdat je melk opkomt, omdat je bang bent dat de baby honger heeft. Maar ook dit is natuurlijk. Een baby heeft echt wel voldoende aan de paar druppels vocht dat het per keer krijgt, wat niet alléén voldoende voedingsstoffen geeft, maar er ook voor zorgt dat de darmpjes, die nog nooit melk hebben gehad, langzaam aan voeding kunnen wennen. Ergens rond dag drie of vier begint je melk écht te komen, en merk je dat de baby grote slokken neemt en je zelfs gaat lekken. Ook dit is normaal, uiteindelijk wordt de supply and demand in balans gebracht, maar tot die tijd heb je toch echt borstcompressen nodig, en kun je zelfs straaltjes melk onder de douche verwachten. Behoorlijk vervelend bij het afdrogen trouwens!Naast melk komt rond dag drie of vier ook de pijn. Die verschrikkelijke pijn, dat op bepaalde momenten erger is dat het bevallen. Of het nou komt doordat de tepels nooit eerder “gebruikt” zijn en nu dag en nacht voor een baby met extreem harde zuigkracht klaarstaan, of simpelweg omdat het aanhappen nog niet helemaal soepel gaat, ook hier zal je doorheen moeten bijten. Zelf heb ik gehuild van de pijn, me suf gesmeerd met lanoline, en zelfs een tijdje de pijnlijke borst enkel gekolfd, aangezien dit nauwelijks pijn doet, maar ik zette door. Ik wist dat de pijn zou ophouden en mijn wens om borstvoeding te geven was groot.Vervolgens krijg je wellicht met onzekerheid te maken – krijgt de baby wel voldoende melk? Drinkt het wel goed? Hoeveel en hoe lang hoort een baby te drinken? Voor borstvoeden heb je een stukje zelfvertrouwen nodig. Vertrouwen op je lichaam en je baby die wel weet wanneer het vol zit. Persoonlijk hield ik de luiers in de gaten, zolang de baby vaak genoeg plaste en poepte wist ik dat het goed zat. Die keren dat ze slechts vijf minuten dronken, in tegenstelling tot de uitgebreide half uur durende voedingen, allemaal hoorde het er bij, dag en nacht. Je zal nooit zo moe zijn als de eerste drie maanden na je bevalling, maar zolang je baby tevreden is komt het wel goed. Uiteindelijk moet de baby drinken, plassen en slapen, dus als het huilt gaat het het vaakst om één van die drie dingen – een natte luier, honger of vermoeidheid. Voor de laatste twee is een borst de uitkomst. Of ze nou honger hebben, behoefte aan mama, of moe zijn en niet zelf in slaap kunnen vallen: een tepel voorziet ze van voeding, geruststelling en kalmering. Ze zullen daarom soms veel korter drinken dan een andere keer, afhankelijk van waar ze op dat moment behoefte aan hebben. Laat je echter niet als een speen behandelen, en koppel los van een baby dat ligt te slapen en te tutten. Mijn probleem waren beide keren mijn borsten. Ze zijn te groot, te zwaar en mijn tepels te vlak, waardoor het aanhappen moeilijk was, maar als ze eenmaal lekker dronken ging het wel. Mocht de baby halverwege de voeding stoppen met drinken, omdat ze afgeleid werd, in slaap viel, of ik bewoog en ze de tepel kwijtraakte, of zelfs als ze een pauze van het drinken nam trok de tepel zich terug en was het voorbij. Ik had wel mijn trucjes om de borst op een bepaalde manier vast te houden, maar ook dit was niet lang vol te houden omdat het simpelweg zwaar was, en ik zo oncomfortabel zat dat zelfs spit kreeg. Uiteindelijk waren liggend voeden, de madonna en rugbyhouding te doen, maar écht goed ging het nooit. Ik beloofde mezelf dat ik het drie maanden vol zou houden, om de baby van een goede start te voorzien en daarna ging kijken hoe ik het ging aanpakken. Kolven was voor mij een uitkomst, omdat dan wel voldoende melk uitgepompt werd en mijn kinderen genoeg te drinken kregen, zonder de frustraties van zowel mij als de baby wanneer het halverwege mis ging.Na een maand of drie kolfde ik fulltime, en gaf ik het direct aan de borst drinken op. Natuurlijk vond ik dat jammer, en waren al het extra werk van kolven en flesjes voorbereiden, schoonmaken en melk bewaren frustrerend. Toen Valentina bijna vijf maanden was, was het niet meer vol te houden. Ik kolfde zo’n anderhalf uur voor één voeding, waarna ik de kolf kon gaan wassen, flesje ging voorbereiden en de baby ging voeden. Tegen de tijd dat haar flesje leeg was en ze van een schone luier voorzien was mocht ik weer gaan kolven, waardoor ik haar niet even kon vasthouden, geen tijd voor de rest van mijn gezin, huishouden of blog had en zelfs minder melk kolfde. Ik besloot er langzaam mee te gaan afbouwen en op kunstvoeding over te stappen. Inmiddels eet ze groente en fruit, drinkt ze biologische babymelk en water en is het een vrolijke en gezonde baby. Voor mijn gevoel zal het altijd als falen voelen. Ik heb mijn kinderen niet goed genoeg kunnen borstvoeden, want ik was er het liefst tot ze twee jaar oud zijn mee doorgegaan. Ondanks dat ik weet dat ik alles heb gedaan wat ik kon doen, knaagt het in mijn achterhoofd dat ze allebei eczeem kregen toen we op flesvoeding overstapten. Of het echt zo is weet ik natuurlijk niet, maar een gevoel is iets wat lastig te negeren is. Wel haal ik troost uit het feit dat ik wel écht alles wat ik kon doen heb gedaan, waaronder twee kolfapparaten kopen, en me aan de minimale drie maanden die ik met mijzelf had afgesproken heb gehouden. Nu focus ik me op gezond koken voor mijn baby, en blijf ik mijn best doen om mijn meisjes zo gelukkig en gezond mogelijk op te voeden. En daar gaat het uiteindelijk toch om, je best doen?
Comments
comments
