Daar zit ik weer, drie kinderen later en nog geen voldaan gevoel over borstvoeding geven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er behoorlijk van baal aangezien ik een grote voorstander van live voeden ben, maar probeer ook realistisch te blijven en me er bij neer te leggen dat het eerder niet lukte en dat het nu ook niet ging lukken, en ook dat ok is. Toch voelt het ergens als een persoonlijk falen, iets waar mijn lichaam voor ontworpen is maar niet aan mee wilde werken.Zo lukte het Elena niet om aan te happen en kolfde ik een aantal maanden fulltime. Valentina was een stuk hongeriger en nauwelijks vol te krijgen, maar ook zij had moeite met aanhappen. Als het wel lukte was het van korte duur waarna mijn tepels weer vlak werden en zij begon te huilen, ik nerveus en gefrustreerd raakte en het allemaal niet wilde lukken, hoe graag ik het ook wilde. Dus ook toen ging ik fulltime kolven, iets wat lastiger was met een kleuter en een extreem hongerige huilbaby. Mijn dagen bestonden uit kolven, flesjes uitkoken, voeden en weer kolven. Het was geen fijne periode en na een aantal maanden besloot ik dat het genoeg was en stapte ik over op flesvoeding.Toen ik zwanger van Viktor was vreesde ik er al voor, het zou weer niet lukken… Toch wilde ik me niet laten ontmoedigen en was ik ook nu vastbesloten om borstvoeding te geven. Mocht live voeden niet lukken zou ik weer gaan kolven, al speelde het gedachte van een rondrennende Valentina natuurlijk mee, en wilde ik o zo graag eindelijk mijn baby “normaal” kunnen voeden. Zoals de natuur het bedoeld heeft…En toen was het zover, Viktor kwam ter wereld en een paar uur later legde ik hem succesvol aan. Dat gevoel, de connectie tussen ons, dat kan ik in geen woorden uitdrukken, maar ik was zo ongelooflijk gelukkig en zelfverzekerd, trots, vastberaden dat het nu wel ging lukken. Tot het met zijn gezondheid niet goed bleek te gaan en we in het ziekenhuis moesten blijven. Hij werd in de couveuse geplaatst en mocht er helemaal niet uit, waardoor ik hem noodgedwongen in dat ding moest voeden en verschonen. Eerst met de vinger en een spuit en later met een flesje toen hij stukken meer vocht binnen moest krijgen. Ik kreeg een kwartier per dag om hem op mijn borst te leggen of aan te leggen, om mijn eigen productie op gang te brengen, maar met al die kabels en draden durfde ik hem eigenlijk niet eens zo goed vast te pakken. Als ik hem in mijn handen kreeg drukte ik hem stevig tegen me aan en kon even niet aan borstvoeding denken. Het enige wat door mijn hoofd ging was dat ik hem niet wilde loslaten, maar dat het moest, het was voor zijn bestwil.Zodra hij weer in de couveuse werd gelegd sloeg ik aan het kolven. Het was het enige wat ik op dat moment kon doen, en het werkte. Ik kolfde genoeg voor de hele kraamafdeling, had een koelkast vol, ging melk invriezen, speciale flesjes en invrieszakken kopen… Kan iemand mij overigens vertellen waarom die dingen zo duur zijn?! Daarnaast kocht ik verschillende soorten flessen en ging mijn Medela apparaat na één keer gebruiken kapot. (ik had daarvoor een Difrax kolf, en wilde nu tijd besparen door een dubbele kolf te gebruiken) Halsoverkop huurde ik een grote kolf, probeerde Viktor thuis aan te leggen en kolfde me weer suf. Al snel werd duidelijk dat het aanleggen het niet meer ging worden, want hij was vanuit het ziekenhuis inmiddels een speen gewend, en had simpelweg niet genoeg energie om met mijn moeilijke tepels te gaan worstelen. Het werd weer fulltime kolven, en ik kon mijn draai nauwelijks vinden. Het kolven, voeden en wassen, wat me net lukte toen Valentina een baby was, lukte nu helemaal niet zonder hulp van buitenaf, iemand die op Valentina kon letten terwijl ik kolfde… Tot overmaat van ramp, of door stress, of simpelweg het niet goed legen van de borsten omdat ik constant haast had kreeg ik een heftige borstontsteking.Nou heb ik bij Elena ook een borstontsteking gehad en viel het me allemaal reuze mee. Nu was het een stuk lastiger. Niets hielp en ik kreeg extreem hoge koorts tot op het punt dat ik onwel werd. Ik werd aan de antibiotica gezet, herinner me dat ik op een gegeven moment het bewustzijn verloor en niet in staat was om voor mijn kinderen te zorgen. Viktor moest echter wel dooreten en kreeg last van zijn buik na de grote hoeveelheden antibiotica die hij via mijn melk meekreeg. Het ging allemaal niet zo soepel, of goed eigenlijk, en voor zowel zijn als mijn bestwil besloot ik er mee te stoppen. Genoeg was genoeg. Ik was al blij dat hij thuis was en ik van hem kon genieten, dat ik mijn tijd met hem niet wilde minderen door gedoe met mijn borsten. Het ging niet lukken en ik had genoeg gekolfd voor nog een ruim maand voeden, dus bracht ik het kolfapparaat terug. Ik ging hem niet meer gebruiken.En toen was het voorbij. Compleet met een borstontsteking dat ook nog eens terugkwam omdat ik stopte met kolven terwijl er nog zoveel melk was, en een stukje schuldgevoel dat ik hem het minst van alle drie heb kunnen voeden. Ik probeer mijzelf nog steeds wijs te maken dat het zo beter voor ons beiden was en is, dat het nodig was, dat het niet anders kon, en dat het niemands schuld is. En al weet ik dat er talloze kinderen groot en gezond geworden zijn met flesvoeding baal ik toch nog flink omdat ik het zo niet wilde. Echt niet.
Bron foto’s – Shutterstock.com
Comments
comments
