Jeetje, ze is alweer vier jaar oud! Alle cliché’s op een rij, dat het allemaal te snel gaat klopt helemaal. Leuk om eens terug te denken aan mijn bevalling, en me af te vragen hoeveel ik er nog over weet, wat herinner ik me nog van mijn bevalling precies? Was het zoals ik dacht dat het zou zijn, of viel het allemaal wel mee, zo achteraf gezien…
Ondanks dat mijn zwangerschap niet helemaal soepel verliep was ik er ontzettend blij mee, ik vond het echt heerlijk om zwanger te zijn. Ik barstte eigenlijk van zelfvertrouwen, genoot van alle privileges die het met zich meebracht, en was ontzettend benieuwd naar wie ik op de wereld zou zetten. Ik was niet heel erg bang voor de pijn van de bevalling, omdat ik het als de normaalste zaak van de wereld zie, en wist dat ik groot en sterk genoeg ben om dat aan te kunnen. Nee, voor de pijn was ik niet bang, eerder gezond nerveus over of het allemaal goed zou gaan.
Toen Elena op 13 april, de datum waarop ik uitgerekend was, niets van zicht liet horen bleek het op controles allemaal goed te gaan, en had ze het gewoon goed naar haar zin in mijn buik. Op 16 april had ik ’s nachts buikpijn, dat weet ik nog, ik wist zeker dat het zover was, maar viel in slaap. Toen ik wakker werd dacht ik dat ik in mijn bed had geplast, maar het was niet veel, dus snapte ik het niet helemaal. Ook verloor ik wat bloed, maar de verloskundige vond het er allemaal prima uitzien, en we moesten nog maar blijven wachten. Op controle in het ziekenhuis bleek een scheur in mijn vruchtzak te zitten en lekte ik steeds vruchtwater, wat ook geen probleem was, omdat vruchtwater steeds aangemaakt werd, dus zat Elena nog goed op haar plek.
Ondertussen had ik wel steeds buikpijn, en bleek het om weeën te gaan die elke half uur kwamen en maar niet wilden doorzetten. Ik kan me niet bepaald herinneren hoeveel pijn ik had, ik weet wel dat ik langzaam maar zeker geïrriteerd raakte omdat ik niet kon slapen. Ik had tenslotte elke half uur pijn, waar ik wakker van lag. Nee, het is niet de pijn dat me bijbleef, maar de irritatie van het niet kunnen slapen, terwijl ik voor mijn gevoel moest uitrusten voor de bevalling. Ik sliep ook niet toen ik slaapmiddelen kreeg, in het ziekenhuis moest overnachten, een sterke cocktail aan medicatie via een injectie kreeg, en was tegen 20 april helemaal uitgeput. Ik herinner me dat ik die ochtend brak toen de zuster binnenkwam om te kijken hoe het met me gaat, en huilend in mijn smalle ziekenhuisbedje met vieze, gele beddengoed zat. Misschien kon mijn lichaam de bevalling toch niet aan, er moest wel iets mis zijn, waarom heb ik anders al dagenlang weeën en ben ik nog steeds niet aan het bevallen?
De gynaecoloog besloot dat het wel genoeg is geweest en ik werd ingeleid. Met bed en al werd ik naar de verloskamer gereden, waar de tijd extreem langzaam ging. Met een grote klok boven mijn hoofd, allerlei apparatuur waar ik op aangesloten zat, oncomfortabele bed en veel te warme kamer kan ik me weer geen pijn herinneren. Wat ik nog wel weet is dat ik moe was, niet kon slapen en mijn vriend erg irritant vond. Hij probeerde me iets te eten en drinken aan te bieden, wist zelf niet wat hij moest doen terwijl ik daar met mijn ogen dicht lag, niet wilde praten, maar wel wakker was. Toen hij tegen een uur of drie ’s middags vroeg of ik het goed vond dat hij even naar huis ging om de hond uit te laten en te gaan douchen, scheren, en omkleden, zodat hij er presentabel voor zijn dochter uitzag denk ik dat er vuur uit mijn oren kwam. “Jij gaat helemaal nergens naartoe!” Zo achteraf snap ik wel waarom hij een uurtje weg wilde, en het had ook prima gekund, maar op dat moment had ik het liefst iets naar zijn hoofd gegooid.
We bleven nog uren in de kamer snoozen, wachtend tot er iets zou gaan gebeuren. Ik kan me nog steeds geen pijn herinneren, alléén spanning, ongeduld en dat ik zo ontzettend moe was. Ergens tegen donker, toen het een uur of 8 was werd mijn infuus voor weeën omhoog gedraaid en begon “het” eindelijk. Helaas was ik tegen die tijd zo uitgeput dat de pijn me teveel werd, al is dit meer omdat ik weet dat het zo ging, en ik me de sensatie van de samentrekkingen in mijn onderbuik slechts vaag herinner. Ik vroeg toen om een ruggenprik, moest wachten tot de anesthesioloog uit zijn huidige operatie kwam en werd toen naar de operatiezaal gereden, waar ik ging zitten, mijn vriend mijn rug ontblootte en mijn jurkje omhooghield zodat de ruggenprik toegediend kon worden. Het gevoel van ijskoude verdoving dat door mijn ruggengraat liep was een heuse verfrissing na zo’n lange dag en ik was opgelucht, al vond ik het een raar idee om te gaan liggen, terwijl ik een prik in mijn rug had zitten. Het werd mijn verteld dat dit prima kon, en ik werd teruggereden naar de verloskamer.
Er werd nog even gewacht tot ik genoeg ontsluiting had om te mogen persen, en toen het om half tien zover was werden mijn benen omhoog gehouden, kwam de gynaecoloog en mocht ik om kwart voor tien eindelijk gaan persen. Ik weet nog dat ik dacht dat dit pas het begin was en het nu pas pijn zou gaan doen, maar dat bleek echt niet waar. Ondanks dat ik zo moe was, kwam er een oerkracht in me naar boven, zette ik me schrap en begon tijdens de weeën te persen. Een keer persen, met een koor van zusters die op de achtergrond “volhouden, volhouden, blijven persen, doorzetten” zong, kreeg ik al gauw te horen dat het hoofdje er al uit was en dat ze een volle bos zwarte haar heeft. Dit gaf me nog meer kracht, en zodra ik weer mocht persen brulde ik als een wilde gorilla – en perste mijn meisje de wereld in. Het deed geen pijn, het was niet moeilijk, het was eindelijk tijd om Elena te zien.
Dit is bewust een vage foto, om misbruik te voorkomen.
Om precies tien uur werd mijn baby op mijn buik gelegd, en was alles wat hiervoor gebeurde onbelangrijk en vergeten. Om drie minuten over tien, wat haar officiële geboortetijdstip is, knipte papa de navelstreng door en waren we een gezinnetje. Wat er daarna nog gebeurde voelde ik al helemaal niet meer, want ik was zo ontzettend op Elena gefocused, ze was tenslotte prachtig, klaarwakker en benieuwd naar haar omgeving en naar mij. Ze tilde haar hoofdje op en keek mij recht in de ogen aan. Pijn, welke pijn? Ik zou het zo weer doen!
Comments
comments