Het is niet zo lang geleden dat mijn kleuter na vijf jaar enigst kind én kleinkind te zijn grote zus werd. Zij pakte dat zo geweldig op, dat alle bangmakerij van jaloezie, slapeloze nachten, extra werk, concessies en al het andere dat onze kant op werd gesmeten helemaal niet waar bleek te zijn. Echt, ondanks het feit dat Valentina een huilbaby was, ging het allemaal heel goed. Elena deed het zo goed! Nu ik naar haar kijk merk ik dat ze zo gewend is aan haar rol als grote zus dat ze voor mijn gevoel niet anders weet dan dat Valentina er is. En heel veel aandacht opeist. Want dat, en niks anders waar we voor gewaarschuwd werden bleek ook het meest hartverscheurende wat ik als moeder van twee moest meemaken. En het is ook wat niemand me vertelde over een tweede kind.Elena was vanaf haar geboorte het middelpunt van vrijwel onze hele familie, aan beide kanten. Eerste kindje, eerste kleinkindje, eerste achterkleinkindje, wij jong en helemaal klaar voor onze nieuwe rol als ouders. We zouden het allemaal goed, beter, perfect doen. Elena werd overladen met aandacht, positiviteit, uitjes, ervaringen, cadeautjes, alles. Alles draaide om haar. En dat ze verwend was vonden we prima. Terecht zelfs, want zij verdient dat!
Tot de tweede kwam en ik opeens niet alle aandacht aan Elena kon geven. Even een tablet geven veranderde in te lang naar een scherm staren omdat ik Valentina niet neer kon zetten, omdat ik moest kolven, voeden, verschonen, baden, in slaap wiegen, dansjes doen zodat ze ophoudt met huilen, en eigenlijk constant met een kind op mijn arm liep, waardoor ik niet even met Elena kon knutselen, buitenspelen, kletsen, of gewoon het in me had om haar enthousiaste verhaaltjes over de meest nutteloze dingen aan te horen. Want er komt een dag dat ze ophoudt met praten, en ik het ga missen.Er zijn avonden geweest waarop ik Valentina eindelijk in slaap had gekregen om vervolgens Elena’s kamer in te lopen en te zien dat ze al in slaap is gevallen, zonder een kusje van mama. En ik zat dan naast mijn slapende meisje, huilend, overrompelt door schuldgevoel en angst dat ik haar kwijt was. Om vervolgens weer naar Valentina toe te moeten, die weer eens schreeuwend wakker werd. Het gebeurde ook dat Valentina overdag schreeuwde, ik haar wanhopig probeerde te kalmeren, en Elena afsnauwde. Waarom kon zij niet begrijpen dat ik haar verhaal even niet kon aanhoren, dat ze maar even zelf iets te drinken kon pakken?! Juist ja, een uur later zat ik weer huilend op de bank. Zij verdiende dit niet. Wij wilden een tweede kindje, wij wilden weer ouders worden, wij hadden opeens minder tijd en aandacht voor haar en dat brak mijn hart keer op keer. En dat is was niemand me vertelde over een tweede kind, dat het zo hartverscheurend zou zijn en dat ik dat gevoel, zelfs nu het beter gaat maar niet kan vergeten.
Want nu komt er een derde aan en ik vrees dat ik dit schuldgevoel voor twee kinderen met me mee zal moeten dragen. Begrijp me niet verkeerd, het is heus niet zo dat ik het niet aankan, het allemaal alleen doe, of het idee heb dat het niet goed komt. Sterker nog, ik denk dat de band die mijn kinderen onderling opbouwen het allemaal waard is, maar het is puur een gevoel. Misschien hormonaal, misschien terecht, en wellicht voor andere moeders herkenbaar. Maar ik had in ieder geval graag gehad dat iemand me dit had verteld. Dus deel ik het nu met jullie.
Bron foto’s: Shutterstock.com
Comments
comments