Teruglopend van het kinderdagverblijf, waar ik zojuist mijn dochter voor twee uur met andere kinderen achter heb gelaten, gooi ik mijn jas op de bank en ga achter de laptop zitten om een blogpostje over kinderen “achterlaten” uit te typen. Wij wonen namelijk in een maatschappij waar het de normaalste gang van zaken is om je kind hele dagen in een opvang achter te laten, maar hoe gezond is dat nou?
Het is weer de zoveelste keer dat er een nieuwe, tweejarige kindje aan de groep kleuters wordt geïntroduceerd, en compleet over de toeren raakt, hysterisch huilt en in een blinde paniek raakt wanneer mama weg is. Deze kinderen worden door de juffen zo goed als het kan gerustgesteld, maar helaas ziet dat er vaker uit als letterlijk een kind vasthouden tot het geen kant op kan en gebroken in een houdgreep snift.
Ik weet nog toen Elena net met de speelzaal begon, en ik me zorgen maakte om hoe het zou gaan, aangezien ik haar twee jaar lang gedurende de hele dag met me meesleurde. Er zijn kinderen die vanaf dag één naar de opvang gaan en het niets meer dan normaal vinden, maar er zijn ook genoeg moeders die langer thuisblijven, om voor de kleine zorgen totdat deze wat zelfstandiger wordt. Ik ben zo’n moeder. Ik koos er bewust voor om mijn kind zelf op te voeden, zelf alle luiers te verschonen, maaltijden voor te bereiden, maar ook alle ontwikkelingen van dichtbij mee te maken. Een carrière belangrijker? Nee, Elena stond bij mij vanaf de dag dat ik zwanger bleek op nummer één, al het andere werd een bijzaak.
Ik wil best toegeven dat dit met mijn afkomst, opvoeding, verleden en ervaringen te maken heeft, en dat het waar ik vandaan kom de norm is om na je bevalling een jaar verlof te hebben. Maar het is echt niet zo dat ik, omdat ik zelf op zo’n manier opgevoed ben, zonder gegronde redenen vind dat het maar zo moet, ik heb voordat ik moeder werd veel over kinderen en psychologie geleerd, en heb in verschillende instanties met kinderen gewerkt. Ook weet ik dat we in een maatschappij leven waar het verdomd moeilijk is om van één inkomen rond te komen, vooral als je een beetje leuk gekleed wilt zijn of ook nog eens op vakantie wilt, dus oordelen over moeders die niet anders kunnen dan een kind naar de opvang brengen doe ik echt niet.
Wel zet ik vraagtekens bij hoe gezond het voor de kleine is, want dat recht heb ik, vooral wanneer ik aan de huilende kinderen die achtergelaten worden denk. Er zijn genoeg argumenten over hoe goed het voor de ontwikkeling van de kleine is, dat het een voorbereiding op basisschool is, en dat het voor mama ook fijn kan zijn om eens pauze te hebben; en terwijl ik het daar volledig mee eens ben, zou ik hier toch een wat uitgebreider onderzoek over terug willen zien. En argumenten zoals “nou en, ik zat ook op de opvang” tellen natuurlijk niet mee, want al is het voor jou misschien wel normaal, realiseer je wel dat kinderopvangcentrums een erg jonge onderneming zijn, en onze oma’s het niet kenden. Het was pas na de tweede wereldoorlog snel acceptabel geworden voor vrouwen om mannenberoepen uit te oefenen, omdat er veel werk in restauratie, wederopbouw en industrie was, en vrouwen niet meer thuis met kinderen hoefden te zitten. Pas toen werd een oppas broodnodig en werden er kinderdagverblijven geïntroduceerd. Een jaar of 50/60 geleden, niet langer dan dat. Daarvoor zaten moeders thuis met de kinderen, zorgden er voor dat de kinderen goed opgevoed werden, en gingen ze niet, zoals papa, er op uit, om pas ’s avonds weer terug te komen.
Nogmaals, het is niet mijn bedoeling om werkende moeders aan te vallen, ik besef me donders goed in wat voor luxe positie ik verkeer, maar kan dat knagende gevoel en beeld van huilende kinderen niet achter me laten. Wij mensen zijn sociale dieren, en blijven net als vele andere intelligente diersoorten lang voor onze jongen zorgen, aangezien deze een lange tijd nodig hebben om zich goed te ontwikkelen. Vergelijk het met en dier dat volledig op instinct functioneert, zoals een reptiel of een vis, en kijk dan eens naar de olifanten, dolfijnen en met name apen, die lang voor hun kleintjes zorgen. Dit zijn dieren die stukken intelligenter zijn, veel meer hun hersenen gebruiken en gedachtes vormen, net als de mens. Ook vergelijkbaar bij deze hoog sociale dieren is het feit dat de nageslacht in een groep opgenomen worden er naast moeders ook oma’s, tantes, en grote zussen meehelpen met de opvoeding. Vergelijkbaar met de mens tot zo’n 50 jaar geleden, waarna het verschil tussen de mannelijke en vrouwelijke rol aanzienlijk kleiner werd.
Zelf heb ik vaak genoeg commentaar gekregen over het feit dat ik “alles heb laten vallen” toen ik een kind kreeg, onbegrip over waarom ik er voor kies om thuis te zitten en wat ik nou de hele dag doe. In alle eerlijkheid is dit niet meer iets waar ik nu nog op in ga, want dit komt van mensen die mijn standpunt zo overduidelijk niet begrijpen, dat ik verdere discussie of uitleg niet eens overweeg. Ieder zijn ding toch? Al vind ik wel dat wij moeders het onszelf stukken moeilijker hebben gemaakt met dat feminisme en gelijkwaardigheid, want naast de rechten en plichten die we nu genieten, wordt al het andere wat we daarvoor deden ook nog steeds van ons verwacht, maar dat is een heel ander onderwerp.
Om even terug te komen bij het achterlaten van kinderen in kinderopvang, de meningen verschillen zeker, maar ik blijf me afvragen hoe goed het nou voor de kleine is om zo’n grote deel van de kindertijd door iemand anders, dat niet eens een familielid is, verzorgd en opgevoed te worden. Wennen zullen ze zeker, maar er is toch een reden dat het “niet bij mama zijn gevoel” voor zoveel angst en verdriet zorgt? Zijn we nou een evolutie aan het forceren, en doen we er uiteindelijk niet meer kwaads dan goeds mee? Maakt dat een kinderopvang hartstikke onnatuurlijk?
Wat vinden jullie?
xoxo,
Andrea
Comments
comments