Tussen Elena en Valentina zit vijf jaar verschil. Wij waren zo aan ons levens met z’n drietjes gewend dat ik me nog goed kan herinneren hoe ongelooflijk onzeker en schuldig ik me voelde toen ik van Valentina zwanger was. Zou ik van deze baby net zoveel kunnen houden? Hoe ga ik de liefde verdelen? Gaat het gevoel anders zijn bij de tweede dan bij de eerste, en zal ik daarom een slechtere moeder voor ze zijn? Ik was zo emotioneel, naar beide kinderen toe, maar nu er een derde aankomt – heb ik daar niet zo’n last van.Toen ik Elena kreeg veranderde alles. Mijn gevoel, persoonlijkheid, kijk op dingen – alles. Daarna kwam Valentina en werd ik voor mijn gevoel écht moeder. Het multitasken, voor een gezin zorgen, alle ballen in de lucht houden, ik had helemaal geen tijd om stil te staan bij hoe ik me voelde, ik had het druk met ze in leven houden! Toch is het niet zo dat ik hetzelfde over Valentina dacht als jaren daarvoor over Elena. Elena was een lief, slaperig, tevreden roze wondertje. Valentina was een constant schreeuwend boos vreetzakje, en ik had het in het begin heel moeilijk. Echt heel erg moeilijk. Nu ik er aan terugdenk was het moeilijker dan ik toen durfde toe te geven, of over te bloggen. Mijn roze wolk was er niet en we zaten op een grauwe donderwolk. Regelmatig dacht ik, terwijl ik een huilende Valentina probeerde te troosten, aan toen Elena een baby was, hoe makkelijk het allemaal ging, en voor mijn gevoel hield ik iedere dag nog meer van haar dan van mijn nieuwe baby. Misschien omdat ik me ook erg schuldig voelde tegenover Elena, aangezien ik het zo druk had met Valentina. Dus of ik meteen van mijn kinderen evenveel hield – nee. Eigenlijk niet.
LEES OOK: MIJN TWEEDE KIND MAAKTE VAN MIJ EEN ECHTE MOEDER
Maar nu zijn we 18 maanden verder en is Valentina niet alleen een stuk makkelijker, ze is ook zo ontzettend leuk. Ik heb er nog steeds mijn handen vol aan, want ze haalt veel fratsen uit, maar ze is zoooo leuk, dat ik het allemaal van een positieve kant bekijk. Ze eet goed, ze slaapt goed, ze ontwikkelt zich geweldig, en als ze me met haar grote bruine Bambiogen aankijkt voel ik niets anders dan liefde. Ik ben weer zwanger, dus mijn hormonen draaien overuren, maar ik zit regelmatig te janken met Valentina op schoot omdat ik zo veel liefde voel. Dus ja, ik ben net zo verliefd op mijn tweede kindje, en ja, ik houd net zo veel van haar als van mijn eerste. Het is dus echt mogelijk, je kunt echt net zo veel van je tweede als van je eerste houden, alleen kun je soms wat langer nodig hebben om je dit te realiseren. En dat is ook ok, dat is moederschap, je leert al doende.Zo heb ik geleerd dat het niet een kwestie van liefde verdelen is, het voelt meer alsof je een hele nieuwe liefde kweekt, ergens tussen je ribben, en deze naast de liefde voor je eerste kindje plaatst. Ze groeien allebei, die liefdes, en soms is de één wat groter dan de ander, maar ze zijn allebei constant, indrukwekkend en allesomvattend. Daarom maak ik me ook geen zorgen over mijn derde liefde dat ik mijn buik en ergens achter mijn ribben groeit, er is genoeg plek voor ze in mijn hart, en dit zal enkel blijven groeien, want dat is wat moederschap is, en dat is wat het doet – het groeit.
Comments
comments