Ondanks dat ik al ruim vijf jaar een moeder ben, is het hebben van één kind, waar ik al mijn aandacht op focuste compleet anders dan het hebben van twee kinderen. Eigenlijk dacht ik dat ik nooit evenveel van een tweede kindje zou kunnen houden en wilde ik toen Elena geboren was niets over een tweede horen. Ze was perfect, ik was compleet, ik had niet meer nodig.Toch groeide er een wens in ons huis voor een groter gezin, omdat mijn vriend altijd al veel kinderen wilde hebben en ik eigenlijk voor Elena een familie wilde creëren. Want zij zal opgroeien, en wij, haar ouders zullen niet altijd in haar leven blijven. Tuurlijk, neefjes en nichtjes zijn leuk, maar iemand waar ze samen mee kan opgroeien, iemand met wie ze haar leven kan delen die ook nog eens van haar eigen vlees en bloed is, dat leek me geweldig. Nu klinkt het alsof we enkel voor haar nog een kind kregen, maar voor mijn gevoel is mijn grootste prestatie op deze wereld het neerzetten van twee meisjes die elkaars beste vriendinnen zullen zijn. Tenminste, dat hoop, ze kunnen elkaar ook gaan haten 
Nu Valentina er is, is alles weer anders. Net als met Elena, zij veranderde mijn leven ook compleet. Terwijl ik dacht dat Valentina een aanvulling van hoe we al leven zou zijn, blijkt het nu, maanden later heel anders te gaan. Dat heb je wellicht met de stilte op de blog ook wel gemerkt, maar dealen met twee kinderen is meer dan een fulltime baan. Ik ben werkelijk 20 uur per dag met mijn kinderen bezig en de overige vier lig ik in een coma tot de hele circus opnieuw begint.
Baby’s zijn leuk, en gedurende mijn slapeloze nachten, tijdens haar huilbuien en tussen de luiers door vertel ik mijzelf dat ik hier volop van moet genieten. Voor ik het weet is het voorbij en heb ik geen kleine kinderen meer. Dus geniet ik van Valentina’s tien minuten hazenslaapjes en gebruik die om Elena aandacht te geven, huishoudelijke dingen te doen, voor wat eten op tafel te zorgen, naar het toilet te gaan en eventueel ook nog eens zelf iets te eten. Maat het lukt niet altijd. Sterker nog, vaak lukt het niet. De baby slaapt nauwelijks, de kleuter heeft zomervakantie en moet hele dagen vermaakt worden en ik kan me nauwelijks een hete douche herinneren. Ik heb er echt geen tijd voor.
Dus wanneer ze ’s avonds in bed liggen, en ik eindelijk de badkamer voor mijzelf heb, denk ik terug aan hoe het ging toen ik maar één meisje had. Toen ik er voor zorgde dat ze na elke voeding een nieuwe outfit kreeg, omdat mijn kind nooit vies rond zou lopen, toen ik elke dag de moeite nam om haar van een schattig kapsel te voorzien en haar speldjes op haar outfit afstemde. Hoe ik met de kinderwagen de stad indook en uitgebreid ging winkelen, lunchen met vriendinnen en mijn baby overal bij betrok. Ze kreeg al mijn aandacht en was net een glimmend nieuw speeltje. Ik zou het allemaal anders doen, ik wist alles wel beter. Ik zou geen sweatpants mama worden, en mijn huis zou niet door mijn kind ingericht worden. Alle speelgoed werd na bedtijd volledig uit zicht opgeborgen en ik had avonden voor mijzelf en mijn vriend.
Elena trots op haar lippenbalsem 🙂
Nu ik aan de Andrea van vijf jaar geleden denk moet ik stiekem wel een beetje lachen. Wat had ik het mis. Nu ik hier in mijn sweatpants zit, mijn haar al drie dagen in een knot zit en ik me niet eens meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst make-up op had kijk ik om me heen en zie ik een baby, billendoekjes, luiers, extra kleding, lege kopjes, flesjes en bordjes liggen. Mijn geen speelgoed in de woonkamer regel is allang niet meer van toepassing en ik zit tussen rammelaars, My Little Pony’s, knuffels en een lege Kurio tablet dat op mij wacht om hem op te laden. Mijn grote loungeset in de tuin is ingeruild voor een grote zwembad dat vol speelgoed zit, en er zit een kleuter op de schommelbankje een bloemetjesketting voor me te maken. Mijn huis wordt inmiddels helemaal door mijn kinderen in beslag genomen.
En dat is prima. Ik geniet van alle rommel die ze met zich meebrengen en heb er geen moeite mee om dit na bedtijd op te ruimen, tenzij ik echt moe ben en alles maar laat liggen. Want morgen wordt toch alles weer uit de kast getrokken. Morgen begint de hele circus van ontbijtjes smeren, flesjes maken, fruit snijden, fruit pureren, snacks voorbereiden, flesjes wassen, verschonen, omkleden, voeden, spelen, opruimen, koken en fulltime mama zijn opnieuw. En ik realiseer me dat ik helemaal niet meer met mezelf bezig ben. Ik ben steeds minder Andrea en steeds meer mama.
Soms heb ik medelijden met Elena. Niet alleen omdat ze mijn aandacht met Valentina moet delen, maar ook omdat ze mijn eerste kindje was, en ik nog van alles moest leren. Genoeg dingen die ik nooit eerder besefte werden een dagelijkse bezigheid, en soms ging dat echt niet goed. Maar ik leerde er wel van. Daarom weet ik met Valentina voor mijn gevoel veel beter wat ik aan het doen ben, en wat ik beter kan laten. Ervaring, beter dan welke opleiding dan ook.Met één kind had ik de tijd om me op te maken, over een outfit na de denken, of gewoon, dingen voor mezelf te doen. Nu, met twee meisjes die allebei aandacht nodig hebben bestaat mijn leven uit het uitvogelen hoe ik ze allebei tevreden houd. Want ze hebben allebei de hele dag door van alles nodig, en omdat Elena een kleuter is en Valentina een baby staan die dingen compleet los van elkaar. Dus ben ik er veel meer mee bezig. Veel meer dan met mijzelf en wat ik wil. En dat is goed. Dat is wat van mij een echte moeder heeft gemaakt. Weten dat ik niet meer op nummer één sta, en eigenlijk niet eens meer op nummer twee. Wat ik wil staat op een laag pitje. Sporten, bloggen, nagels lakken, alleen de deur uit gaan, of aan tafel zitten en van mijn avondeten te genieten. Dit moet allemaal maar wachten tot ik mijn kleine vrouwen groot en sterk genoeg heb gemaakt om zelf de wijde wereld te gaan ontdekken.
Die ervaring, die heeft me doen rijpen, volwassen(er) worden, kinderen beter leren begrijpen, een efficiëntere mama zijn en een hele nieuwe kant van mezelf ontdekken. Waar het met Elena allemaal nieuw was en ik nog steeds Andrea, maar dan met een baby was, ben ik nu een compleet ander persoon. Ik ben een moeder, en dat zal ik voor de rest van mijn leven zijn. En het is beter dan ik ooit voor mogelijk hield.
Comments
comments
