Over een paar weken is het zo ver, wie weet wel een paar dagen. Momenteel ben ik 37 weken zwanger, en vanaf het eerste moment dat ik die positieve test zag kreeg ik een halve paniekaanval al bij het idee ‘’K*t ik moet gaan bevallen’’. ‘Vrijwillig’ een helse pijn doorstaan. Uitscheuren? Inknippen? Aambeien? Gebroken nachten? HELP!

Met veel liefde heb ik dit kindje gedragen, ik heb meegemaakt hoe ze al mijn energie opnam, hoe ze draaide, hoe ze bewoog, ik heb met liefde trapjes (karateschoppen) tegen mijn ribben geincasseerd.. noem het maar op. Er is niemand die haar beter heeft meegemaakt dan ik. Dankbaar ben ik voor het feit dat het mij is ‘’gelukt’’ een kindje te laten groeien in mijn buik. Want het is en blijft toch best een bizar fenomeen. Mijn vriend heeft er niet zo veel aan gedaan (want zeg nou eerlijk, voor een man kan het vrij makkelijk zijn als het spontaan gebeurt), maar wel zich bezig gehouden met elke fase en ontwikkeling binnen de zwangerschap. Wanneer hij zijn hand op mijn buik legde kreeg hij zo nu en dan een liefkozend trapje van zijn dochter. En het hoogtepunt is nog wel dat hij niet hoeft te bevallen. Ik geloof er heilig in dat het voor een man ook stressvol is hoor, zijn leven verandert ook… maar ik hoef niet met hem te praten over stuwingen, uitgescheurde ‘down there’s’ en de angst om te poepen na de bevalling. Aan zijn lichaam gebeurt er namelijk niks. En dat is soms wel een reden om jaloers te zijn hoor ;).

Aan het einde is het zwaar, althans ik ervaar het nu als vrij zwaar. De nachten worden korter door de vele toiletbezoekjes, de baby neemt nu écht veel ruimte in en ik houd zoveel vocht vast dat als je me lek prikt je een donatie kan doen aan het Oceanium in Rotterdam. Af en toe gil ik het uit van de frustratie. Ik kan slechts een ding op een dag, krijg al pijn in mijn bekken van een broek aan doen, ben al moe als ik denk aan een stuk fietsen en mag blij zijn wanneer ik boodschappen heb gedaan. Maar, ik sta wel met dikke pens en al de kerstboom op te tuigen, kook elke dag het eten en verzorgd mezelf goed. Ik mag dus niet al te veel klagen, er zijn vrouwen die echt bedrust moeten hebben en zelfs in een rolstoel belanden aan het einde. Toch roep ik dat ik er klaar mee ben. Laat die baby maar komen..

Maar na enkele minuten komt de bevallingsangst weer… Fuck! Ik ben toch echt de persoon die het zou moeten doen. Aan de ene kant ga ik super nuchter die bevalling in, het zal me een worst wezen op het moment suprême. Aan de andere kant ben ik ook dus een echte neuroot en wil ik alle verhalen van andere vrouwen in geuren (nou oke dat minder) en kleuren weten. Mijn geboorteplan ligt in de vluchttas en de gynaecoloog heeft plechtig beloofd er naar te kijken op het moment dat ik mijn weeen weg lig te puffen. Tijdens mijn zwangerschapsyoga heb ik voldoende handvaten meegekregen om te weten hoe ik moet ademen. Het enige scenario dat ik in mijn hoofd heb is dat ik als een krijsende kip zonder kop in dat bed lig en dat geboorteplan naast mij ritueel wordt verband door de verloskundigen. En juist dat zorgt er voor dat ik toch best wel op zie tegen die hele bevalling en de periode er na. Nou heb ik echt vrij weinig keus, want ik word moeder. Dus terugkrabbelen heeft geen zin. Ik weet welke pijnstilling ik wil, ik weet waar ik beval en ik weet hoe onze dochter gaat heten… Ja ik voorzie al problemen door de chaos in mijn hoofd dat ik ineens een andere naam uitspreek of zo. Zo’n chaoot kan ik dus zijn.

Mijn vraag is dus, hoe zijn jullie ‘’voorbereid’’ de bevalling in gegaan? Doe ik goed aan mijn 7 paar boxershorts voor na de bevalling in maat XL? Is het oke dat ik toch maar al iets voor die aambeien in huis heb? Hoe hebben jullie meteen borstvoeding gegeven en die nachten overleefd? En heb je flesvoeding gegeven, hoe heb je dit dan meteen gedaan samen met je partner? Ik heb nog zo veel vragen aan ervaringsdeskundigen, maar zal het toch denk ik echt moeten ondergaan voor ik jullie antwoorden begrijp. Tips, tricks, alles is welkom. Toevallig nog iemand in de zaal die voor mij wil gaan bevallen? Ik beloof je voor je leven dankbaar te zijn.

Wens me succes!
Madelaine

Comments

comments

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You May Also Like