Het wordt mijn derde, maar stiekem, nou ja, nu niet meer, ben ik wel heel erg nerveus voor mijn aankomende bevalling. En niet omdat de kleine man groter dan gemiddeld is, nee, ik ben bang vanwege mijn bevalling van Valentina. Ik heb last van bevallingsangst!
Toen ik voor het eerst ging bevallen vond ik het spannend. Héél spannend! Ik wist natuurlijk wel dat mijn lichaam hiervoor gemaakt is, dat er genoeg vrouwen bevallen zijn en het daarna nog een keer deden, dus dat ook ik dit voor elkaar zou krijgen, en toch was er een gezonde dosis spanning omdat het mijn eerste zou worden. Angst voor het onbekende denk ik…
Nadat Elena er eindelijk was stond ik op om te douchen, kleedde ik me aan, en ging al gauw naar huis om samen met mijn baby aan een nieuw hoofdstuk, genaamd moederschap te beginnen. Appeltje eitje jongens! Ik vertelde aan iedereen die het maar wilde horen dat het net een tandartsbezoek was – ik durfde maar niet, terwijl ik het achteraf heel erg vond meevallen.Maar toen kreeg ik een miskraam, moest ik geopereerd worden, dacht ik dat dat het voor ons was en we gezegend genoeg waren met een geweldig kind dat Elena was. Toch gebeurde het, na vier jaar droeg ik Valentina in mijn buik. Het kindje waar ik zo op had gehoopt, een zusje voor mijn meisje, een tweede kindje voor ons, ik kon mijn geluk niet op! De zwangerschap verliep zo goed als een zwangerschap verlopen kan, met alle irritante kwaaltjes die ik inmiddels wist te verwachten, en ik was er na 42 weken écht, oprecht, klaar voor. Ik was niet bang, nerveus, van slag… Sterker nog, toen mijn water brak ging ik nog even dweilen, douchen en slapen om morgenvroeg uitgerust richting het ziekenhuis te gaan, snel even te bevallen en diezelfde dag nog thuis te komen met ons nieuwe baby. Geen haar op mijn hoofd die dacht dat het mis zou kunnen gaan, en de bevalling wellicht niet zo soepel zou verlopen als ik verwachtte.
Bekijk hier mijn complete bevallingsverhaal.
Mocht je mijn bevallingsverhaal gezien hebben dan weet je het, het ging niet zo soepel. Zowel Valentina als ik kregen het moeilijk, moesten in het ziekenhuis blijven, en is de pijn niet iets wat ik ben vergeten. Verhalen over vergeten bevallingspijn zodra je een baby in je handen krijgt zijn in mijn geval absoluut niet waar, ik weet nog precies hoe de weeën die maar niet ophielden voelden, hoeveel pijn het deed toen Valentina vastzat en dat ik op een gegeven moment niet eens meer kon ademen. Dus ja, toen ze er eenmaal was ging het met mij niet spontaan beter. Ik had echt tijd nodig om te genezen. Het was toen dat ik dacht – Nooit meer, never nooit meer Andrea, dit. nooit. meer.
Bevallingsangst
En hier zit ik dan. 33 weken zwanger, een enorme buik en no way back. Die bevalling, die zit er toch echt aan te komen en eerlijk gezegd ben ik nu nog banger dan voordat Elena er was. Ik heb dit bij zowel de verloskundige als bij mijn partner uitgesproken en behalve steun en begrip kunnen zij me niets meer bieden, die angst is er en blijft aanwezig. Ik weet ook verder niet hoe ik er mee moet omgaan, al doe ik zo mijn best om er niet aan te denken, het naar achteren te schuiven zodra ik merk dat ik weer eens paniek voel opkomen. Maar het gaat niet weg. Ik ben bang, echt bang. Bang dat het met de baby niet goed gaat, bang dat mij iets overkomt en mijn kinderen zonder moeder verder moeten, bang dat ik die pijn die ik maar niet kan vergeten niet kan opvangen. Ik knijp hem nu toch echt, want die baby, die moet er uit.
Misschien komt het goed, misschien floept hij er binnen een paar uur uit en komt alles goed, maar de gedachte dat het ook anders kan gaan blijft constant aanwezig. Mijn zelfverzekerdheid over vrouw zijn, mijn lichaam en diens kunnen, kracht en ervaring hebben plaats gemaakt voor een onzekere, angstige, tegen de bevalling op kijkende Andrea. En ik weet ook niet hoe ik er verder mee om moet gaan, wat ik kan doen om er voor te zorgen dat ik me beter voel, of tot wie ik me moet richten. Dus als jij tips hebt, deel ze vooral, voor mij én voor andere moeders die bevallingsangst kennen. Alsjeblieft? 🙂
Comments
comments
