Sinds ik Elena buiten beeld laat krijg ik ontzettend veel positieve reacties daarop. Moeders die het snappen, het met me eens zijn en het zelf ook zo gaan doen. Toch is er nog steeds wel interesse in dat kleine meisje dat de reden achter TrendyMommy.nl was. Ze groeide deels op online en ik snap dan ook heel goed dat er vraag is naar hoe het met haar gaat, waar zij zich mee bezig houdt en hoe het grote zus zijn haar bevalt. Vandaar dat ik vandaag, terwijl zij naast me met 4 liter slijm zit te spelen, vertel hoe het eigenlijk met Elena gaat.
Mijn grote zorg voor Elena was dat ze moeilijk zou wennen op een nieuwe school. Het was zelfs de reden dat ik haar verjaardag heel groot wilde vieren en heel veel kinderen uit de klas heb uitgenodigd, zodat zij buiten school vriendschappen kon gaan vormen. Toen wij vorig jaar verhuisden heeft Elena afscheid moeten nemen van haar beste vriendin en dat is haar niet in de koude kleren gaan zitten. Ondanks dat wij in een betere buurt zijn gaan wonen knaagt er wel iets van een schuldgevoel aan me, omdat ze niet een nieuwe beste vriendin heeft gevonden. Ja, ze speelt en doet buitenschoolse activiteiten met vriendjes, maar er is geen speciale klik, er is geen beste vriendin, er is niemand op wie ze zo dol op is, en dat vind ik jammer. Ze is nog jong, en vriendschappen komen natuurlijk wel, ik hoop alleen wel snel, omdat ik bang ben dat ze iets mist. Voor de rest doet ze het op school heel goed. Echt heel goed. Ik ben zo trots op haar, en ik grijp iedere kans aan om dat uit te spreken.Wat typisch voor ons gezin is, is dat Elena het qua lezen extreem goed doet, op veel hoger niveau leest dan haar leeftijdsgenootjes en nergens moeite mee lijkt te hebben, behalve met haar woordenschat. Voor haar juffen was dat enigszins onbegrijpelijk, maar wij weten dat het komt doordat Elena drie talen spreekt. Waar de meeste kinderen zowel thuis, als buiten, als op school één taal spreken en veel meer woorden gebruiken, spreken wij verschillende talen door elkaar, en spreekt ze thuis nauwelijks Nederlands. Dat ze minder woorden dan andere kinderen om haar heen kent is voor ons dan ook logisch. Zelf ben ik Nederlands pas op een latere leeftijd gaan leren, dus maak ik mij eerlijk gezegd niet zo’n zorgen. Ik weet dat het goed komt.Wel maak ik me wat zorgen om hoe andere kinderen kunnen zijn en hoe zij daarmee omgaat. Er zijn op school twee kindjes waar ze niet goed mee omweg kan, en dat zou op zich geen probleem moeten zijn, want we leren haar dat niet iedereen elkaars vriend kan zijn. Met het meisje in kwestie is het inmiddels uitgepraat en lijkt er niets meer aan de hand te zijn, al blijven ze wel uit elkaars buurt, wat ook prima is. Echter is het andere kindje een groter probleem. Hij pest, scheldt, duwt, slaat en schopt haar en na ieder incident is er snel weer wat nieuws aan de hand. Zo heb ik waar zijn moeder bij was uitgebreid aangegeven wat er allemaal gaande is en dat Elena het hier erg moeilijk mee heeft, waarna hij sorry zou zeggen en haar met rust zou laten. De volgende dag beet hij echter een stuk vel uit haar arm en stond ik daarna weer boos voor de juf. Wat ik trouwens compleet onacceptabel vond is dat het in eerste instantie werd afgewimpeld als “hij is een beetje verliefd op Elena.” Dat is geen manier van opvoeden, en een juf zou beter moeten weten.
Ik voed mijn dochters dan ook op om dat soort gedrag om wat voor reden dan ook niet normaal te gaan vinden, en mijn zoon zal zeker leren dat meisjes plagen geen zoentjes vragen is. Vooral omdat hij als man fysiek sterker zal zijn dat de gemiddelde vrouw. Toch lijkt het niet opgelost want onlangs probeerde de jongen in kwestie zijn tong in Elena’s mond te doen, waarop ik de volgende ochtend bij de directeur van Elena’s school binnenstormde. Daaropvolgend kregen we van alles over de jongen te horen, excuses van de juffen, beloftes dat het aangepakt zou worden, maar zijn ook wij actief met Elena aan zelfverdediging gaan doen.Elena zit op ballet, en is een gracieus, lief meisje, eentje dat absoluut geen vechter is, maar met oog op dit soort gedrag van anderen zit ze inmiddels ook op kickbox. Het is niet alleen goed voor haar zelfvertrouwen en algeheel zelfbeeld, ik wil ook voorkomen dat ze zichzelf een slachtoffer gaat vinden en indien nodig van zich af kan slaan. Grappig genoeg heeft ze mede dankzij haar talent voor dans ook stootcombinaties makkelijk geleerd, omdat ze het als choreografie ziet, maar denk ik wel dat ze nog heel erg aan klappen incasseren moet werken. Dat vindt ze namelijk verschrikkelijk haha! Wel kan ze behoorlijk hard slaan en schoppen, iets waar haar vader, zelf jarenlang een vechter vast iets mee te maken heeft. De twee trainen regelmatig samen en hij geeft aan onder de indruk van haar vechtkunsten te zijn. Stiekem hoop ik dat ze de jongen die haar zoveel lastig valt binnenkort even flink in elkaar trapt, maar dat is tussen ons.Een van de grootste veranderingen is trouwens dat Elena sinds dit jaar erg goed is gaan eten. Ik heb ruim zeven jaar verschrikkelijk veel moeite gehad met een meisje dan simpelweg nooit wilde eten, en dat is eigenlijk compleet omgeslagen. Ze eet regelmatig zonder al te veel gedoe haar bordje leeg, eet veel groente en fruit, lust vlees, is dol op pasta, en blijft nog steeds wel een zoetekauw, wat we na een goede maaltijd echt wel ok vinden. Wel is ze naar de tandarts geweest en hebben we wat kiezen moeten laten trekken omdat ze zo slecht waren en voor ontstekingen zorgden, voor mijn gevoel is ze daarna echt goed gaan eten. Maar, toen ze nog baby was en helemaal geen tanden had at en dronk ze zo slecht dat ik niet zo goed weet of het echt met haar tandjes te maken had. Hoe dan ook, ze heeft haar eetlust heel erg ontdekt, is een tijdje zelfs wat zwaarder geweest dan de bedoeling is, en is nu goed actief en ziet ze er gewoon erg gezond uit. Daarmee is een enorme last van mijn schouders gevallen, en ben ik zelfs relaxt wanneer zij, of de andere twee een keertje geen honger hebben. Het komt wel, ze eten wel.Wat betreft het grote zus zijn, ik ga niet liegen – ze heeft er aan moeten wennen. Niet omdat ze het niet leuk vond, want ze is en blijft lief, dus ze was vanaf dag één behulpzaam wanneer we het aan haar vroegen. Maar uit zichzelf iets doen, bijvoorbeeld wanneer een baby huilt – dat heeft ze moeten leren. Het zat er simpelweg niet in, waarschijnlijk omdat ze zo lang enig kind was. We hebben bij haar écht moeten stimuleren dat ze om haar heen moet kijken wat er gebeurt, wat anderen nodig hebben en wat er gaande is. Huilt haar zusje om een beker waar ze niet bij kan terwijl Elena er naast zit – dan moet Elena deze even aangeven. Ben ik aan het stressen omdat Viktor blauw wordt van het huilen – dan moet haar verhaal even wachten tot het weer rustig is en ik naar haar kan luisteren. Nu Valentina veel meer praat en speelt zijn zij ook vele malen closer geworden en kunnen ze oprecht van elkaars aanwezigheid genieten. Ze spelen, kletsen, brengen veel tijd samen en missen elkaar wanneer de ander er niet is. Ook haar broertje, dat in het begin alleen maar huilde is nu rond aan het lopen en een bron van vermaak geworden. Sterker nog, Elena wil graag nog meer broertjes en zusjes, en het lijkt haar geweldig dat er zes van hen zijn – drie jongens en drie meisjes. Ik deel haar mening niet. Tot slot denk ik dat ik haar afgelopen jaar heel erg heb gemist. Onbewust, maar nu ik er aan terugdenk, toch zeker wel zo. We waren aan het verhuizen, Valentina was klein, ik was zwanger, bevallen, had een zieke baby dat alle aandacht opeiste, het was gewoon heel veel. Zij heeft al die tijd niet een keer aangegeven dat ze het moeilijk had, en had overal begrip voor. Voor alle keren dat ik haar niet van school kwam halen, we geen leuke dingen konden doen, ik haar verhalen niet kon aanhoren of ik te kortaf en boos was. Nu de kleintjes wat relaxter zijn en ik even op adem heb kunnen komen hebben brengen we meer tijd samen door. Ik ga regelmatig met Elena alleen op stap, ze mag soms langer opblijven dan Viktor en Valentina, knuffelen we stukken meer, en vallen we samen in slaap. Ze kan nog steeds extreem veel praten en dat zal denk ik nooit veranderen, maar nu laat ik haar bewust vaker ratelen, alles wat ze kwijt wil vertellen, luister ik aandachtig naar wie Elena echt is en wat ze wil overbrengen en geniet ik van de persoon die zij is. Want ze is wel echt geweldig uniek. Ok, en nu gaan we weer een rondje lopen om Pokemons te vangen!
Comments
comments
