Je ziet Valentina op Instagram en Youtube regelmatig voorbij komen, maar hoe het nu echt met ons gaat en wat we meemaken is wellicht toch leuker om in geschreven tekst met jullie te delen, en zelf over een paar jaar terug te lezen! Dus is het tijd voor een update: wat gaat er goed, en wat nog beter, en wat is er over van de huilbaby waar ik vorig jaar mee te maken had. Valentina’s bijnaam in Yum Yum. Dit was haar eerste woordje, en is nog steeds haar favoriet. Als ze er weer eens vandoor rent, roepen zowel papa als ik gauw “Valentinaaa, kom yum yum!” Als ze trek heeft, wat 99 procent van de tijd is komt ze meteen weer terugrennen en eist ze eten. Ze kan ook ongelooflijk boos worden wanneer ik iets eet en zij het niet mag, wat voor veel frustratie tijdens het koken zorgt. Ze staat tussen mijn benen, trekt aan me, roept “yum yum” en schreeuwt het uit als ze NU niet iets te eten krijgt. Vaak krijgt ze een stukje brood, puur om haar op te laten houden, zodat ik eten op tafel kan zetten. Het is ook hilarisch wanneer de tafel gedekt wordt en zij panisch rondrent, bang dat ze eten mist. Ze gaat naast haar Tripp Trapp staan, probeert er in te klimmen, kan simpelweg niet wachten tot ze gaat eten. Zodra ze gaat eten neuriet ze tevreden, smakt ze er op los en roept ze nog zo’n vijftig keer “yum yum mmmm” Ze krijgt ook flinke porties, meer omdat ze nog netjes moet leren eten, toch eindigt er niet zo veel op de grond maar in haar maagje. Ook kan ik haar in de auto met niks anders tevreden houden dan een speentje en snacks, vaak rozijnen, die ze inmiddels eist zodra ze in de auto gaat zitten. Je snapt het, het is een heerlijke vreetzakje. We genieten er volop van, ondanks haar ongeduldigheid. Het feit dat ze zo graag eet zorgt er ook voor dat ze heel wat calorieën te verbranden heeft. Ze barst van de energie en is nauwelijks bij te houden, vooral nu met mijn grote buik! Ze rent constant, zodra er een deur open is rent ze zo de straat op, klimt zonder moeite de trap op, maar klimt net zo makkelijk op meubilair, vensterbanken, alles wat ze maar tegenkomt. Zo duwt ze de stoelen onder de tafel vandaan, gaat er op klimmen zodat ze op tafel kan zitten, om dan daar een vreugdedansje op te doen en vervolgens van tafel in haar Tripp Trapp te gaan zitten. Ook hier klimt ze trouwens heel makkelijk uit om op tafel te gaan zitten, en inmiddels doet ze het zo vaak dat ik me niet eens zorgen meer maak dat ze van tafel valt. Ze is er zelfs een aantal keren bewust van gesprongen, dus ze weet wel degelijk waar ze mee bezig is. Verder klimt ze zelf haar box in en uit en is haar kamer ook niet meer veilig. Ze klimt uit bed, gooit haar hele kamer om, en vindt het om één of andere reden hilarisch om zichzelf uit te kleden. Je kunt je voorstellen dat ik behoorlijk in de war was toen ik een keer haar kamer inliep, deze compleet gesloopt was, en zij in haar nakie in een la van haar commode zat. Ze klimt overigens ook terug haar ledikant in wanneer ze toch besluit te gaan slapen, dus is het al met al hilarisch om mee te maken, maar wel veel werk om alles op te ruimen.
Want eerlijk is eerlijk, ze is de makkelijkste niet. Ze trekt kastjes en keukenlades open, eet alles wat ze tegenkomt en is een enorme driftkikker. Wanneer iets niet mag, en we het proberen af te pakken loopt dat niet alleen uit op een extreem boze en gillende dreumes, vaak kunnen we ook een klap verwachten. Het is iets waar we aan werken, we proberen het haar af te leren, maar wanneer ze haar grote zus uit boosheid slaat zit ik wel vaak met een huilende kleuter, die haar nog nooit in boosheid heeft aangeraakt, en een huilende dreumes, omdat ze toch niet krijgt waar ze zo driftig om werd. Echt, het is een pittig, koppig ding, en we halen troost uit het feit dat ze later vast heel succesvol wordt, met de karaktertrekken die ze nu al vertoont. Het is hard werken, ze spookt zoveel onverwachte dingen uit en bevestigt dat geen enkele kind dezelfde is. Als ik terugdenk aan Elena van toen, die begon met 15 maanden pas te lopen en was zo lief en meegaand als het maar kon. We konden met haar dan ook overal naartoe, reisden zelfs zonder problemen naar Amerika, maar Valentina is een heel ander verhaal, want eigenlijk leven wij volgens haar agenda 🙂
Het is natuurlijk ook heel leuk, ze is een kleine ontdekker, nieuwsgierig, pienter en altijd bezig, maar soms is dat nogal uitputtend, zeker omdat ik zo zwanger ben. Ik ben dan ook flink nerveus over hoe het zal gaan wanneer ik dagenlang met borstvoeding aan het worstelen ben (omdat het bij mij niet zo makkelijk gaat) en me zoveel met een pasgeboren baby bezig moet houden, terwijl Valentina echt heel veel toezicht nodig heeft. Gelukkig slaapt ze ’s nachts wel lekker door en zijn middagdutjes essentieel, iets wat ze absoluut heeft moeten leren. Want toen ze nog heel klein was, toen sliep ze nooit langer dan een kwartiertje en hing ze eigenlijk altijd aan me. Nu is dat anders. Ze heeft ’s middags een flinke slaap, soms wel tot twee uur lang, waardoor ik een blog kan tikken, opruimen, of simpelweg op mijn gemak even kan eten, zonder dat het uit mijn handen wordt afgepakt! Als ze dan uit bed komt is ze uitgerust, vrolijk, speels, maar ook heel erg lief.Ze knuffelt niet zoveel als Elena, maar weet wanneer zij er behoefte aan heeft op schoot te klimmen. Of ze nou gewoon even bij me wil zitten, op mijn borst wil liggen om geknuffeld te worden of natte kusjes wil geven, maar dan alles op haar manier. Wanneer ze het zat is gaat ze weg, en als ze er geen zin in heeft is er geen manier om haar een kus of een knuffel te geven. Ik maak dan ook vaak de grap dat ze het karakter van een kat heeft, iets wat we heel veel bij haar terugzien. Lichamelijk gaat het dus heel erg goed, dat kale huilende baby is als sneeuw voor de zon verdwenen en ik het er een slim meisje voor teruggekregen. Eentje dat goed begrijpt wat er van haar gevraagd wordt, maar wel even zelf moet beslissen of ze mee gaat werken. Ook begint ze steeds meer woordjes zelf te vormen, doet ze haar grote zus graag na en kan ze heerlijk brabbelen in haar eigen taaltje. Maar ook zingen, dansen, spelen, alles begint nu pas écht te komen en we genieten volop van de fratsen die ze uithaalt. En dat schaterlachje, dat is zo aanstekelijk, wat een geluk om dat in huis te mogen hebben.
Comments
comments
