Was het vroeger de normaalste zaak van de wereld om een kind te baren, het te borstvoeden en er mee samen te slapen zijn we als maatschappij zo ver ontwikkeld dat we samen slapen abnormaal en super gevaarlijk zijn gaan vinden, en borstvoeding eerder een optie dan een noodzaak is geworden. Nou zijn er genoeg initiatieven om borstvoeding te promoten en weer de norm te maken, maar ook samen slapen is in populariteit toegenomen. Meubelfabrikanten zijn massaal grotere bedden aan het produceren om deze trend makkelijker te maken en families die er aan doen zweren bij de voordelen die samen slapen met zich meebrengt. Zo zou je dieper slapen, niet je bed uit hoeven als er iets aan de hand is, en zouden zowel jij als je kinderen je veiliger, uitgeruster en gelukkiger voelen.
Waarom deze trend ineens booming is weet ik ook niet, wellicht heeft het te maken met terug naar de basis willen, en ouders die meer binding met hun kind wensen te hebben. Grootste gedeelte van de ouders werkt overdag en ziet de kinderen wellicht niet genoeg, wat ze in hun slaap weer inhalen. Het valt niet te ontkennen dan slaperig knuffelen met je kinderen één van de grootste bonussen van kinderen hebben is en ze in hun slaap een stuk liever zijn dan wanneer ze alle kanten op stuiteren, dus snap ik stiekem dat samen slapen wel. Toch doe ik er niet aan.
Toen Elena geboren was hadden we een wieg naast het bed staan, waar zij in lag en ik makkelijk bij kon. Ik hoefde niet op te staan om haar te zien, zij hoefde ook niet bang te zijn dat ze alleen is, iets waar ik me erg zorgen om maakte, aangezien ze 9 maanden lang mij constant hoorde en zo’n grote, stille kamer weleens eng zou kunnen zijn. Bleek uiteindelijk helemaal niet het geval te zijn. Slapen in een wieg was niet haar ding en met drie dagen oud sliep ze 6 uur lang in haar eigen kamer, in wat in mijn ogen een veel te grote ledikant was. Maar zij vond het prima zo, dus legde ik me er bij neer en verdween haar wieg naar de zolder.
Pas toen ze ruim een half jaar oud was en naar mijn idee eng begon te dromen, een sprongetje meemaakte, of wat voor label je er op wilt plakken, toen wilde ze ’s nachts opeens niet meer slapen en was haar bij ons in bed halen onze enige optie. We hadden tenslotte een bed van 1.80 breed gehaald, juist met het idee van slapende kinderen tussen ons in. Toch bleek dat samen slapen helemaal niks voor mij. Echt, helemaal, niet. Waar zij en haar papa glimlachend in elkaars armen in slaap vielen lag ik met grote ogen naar ze te staren. In slaap vallen lukte niet. Of het nou angst was voor in slaap vallen en kind verstikken, of simpelweg omdat ze teveel bewoog, ik kon het gewoon niet. Er waren momenten waarop ik doodop even mijn ogen sloot, maar paniekerig in een ruk wakker werd en uit bed sprong, enkel om te zien dat ze tevreden liggen te slapen. Mijn vriend vond het heerlijk, en suggereerde om dit te blijven doen, maar voor mij betekende het slapeloze nachten. Het feit dat hij in slaap viel en daarna niks meer hoorde maakte het ook niet makkelijker. Hij hoorde haar niet wakker worden, had geen last van haar slaapgymnastiek en om één of andere reden vond ze zijn gezicht pulken niet zo interessant als dat van mij.
Het was voor mij dan ook een grote opluchting toen ze eindelijk weer in haar eigen kamer wilde slapen, al was het even pittig om haar weer in haar bedje te krijgen. Zelfs nu ze bijna vijf jaar oud is wil ze nog weleens ’s nachts bij ons in bed kruipen, met name wanneer ze ziek is of het buiten stormt. Het resultaat is nog steeds net als vier jaar geleden, ik ben dan niet in staat om in slaap te vallen, wat bijzonder frusterend is voor iemand die zonder 8 uur slaap echt niet gezellig is. Grappig genoeg denk ik dat ik dit ook aan haar heb overgedragen en is ook zij niet echt een liefhebber van bij ons slapen. Ze draait en draait, huft en puft tot ze beslist dat het genoeg is geweest en haar knuffel pakt, uit bed kruipt en terug naar haar kamer gaat. Haar enige voorwaarde is dat de deuren open blijven zodat ze ons kan horen, en dat is wat mij betreft een prima compromis. Zo zijn we nog wel in elkaars buurt, maar hebben wel geen last van elkaar.
Nu de tweede meisje in ons leven er bijna is, is ook het wiegje van de zolder gehaald en ben ik van plan het weer zo te doen – in het begin bij ons in de kamer, daarna haar eigen kamertje in, maar dat samen slapen, dat vindt voor deze moeder echt helemaal niks.
Comments
comments
