Klinkt goed, werkt niet. Ik vertel trouwens niemand direct hoe ze met een baby moeten omgaan, tenzij ze er om vragen. Dat is een les die ik leerde toen ik zelf allerlei ongevraagde adviezen kreeg met baby Elena, die nergens last van had, baby Valentina die overal een probleem van maakte en nu ook met baby Viktor die stiekem ook wel een gebruiksaanwijzing heeft. Net als alle baby’s denk ik. Toch krijg ik regelmatig opmerkingen over dat ik hem heus wel even kan laten huilen.Valentina was écht een moeilijke baby. Onlangs had ik het er met Marinko over en dat het zo lang geleden lijkt, terwijl ze over een paar dagen pas twee wordt. Hij had het er over hoe verschrikkelijk down ik toen was en hoe erg ik er mee zat dat ik haar niet kon troosten. Inmiddels is ze een pittige peuter waar we stapelverliefd op zijn en hebben we ons er bij neergelegd dat ze een bosslady wordt. Die slapeloze nachten en constante gehuil hebben plek gemaakt voor voor tien uur slaap en twaalf kilo gierende vreugde wat maar al te handig is, nu we zo intensief met baby Viktor bezig zijn.
Begrijp me niet verkeerd, hij is écht een heerlijke baby, maar is ook een complete mengelmoes van Elena en Valentina. Zo slaapt hij ’s nachts prima en heb ik niks te klagen want al wordt hij wakker voor een flesje en een droge luier, slaap hij zodra ik hem weer in zijn bedje neerleg prima verder. Maar overdag, ja, dan heeft hij veel meer van Valentina. Hij wil gedragen worden, om zich heen kijken, vermaakt worden en constant oogcontact hebben. Kijk ik weg, dan begin hij te dreigen dat hij gaat huilen en zodra ik hem weer aankijk lacht hij vrolijk alsof er niets aan de hand is. Ik kan het dan ook moeilijk negeren of even geen aandacht aan besteden want als hij écht begint te huilen raak ik in paniek. Het begint in mijn borst te bonken, ik word trillerig en nerveus, kan niet kalm verdergaan met waar ik mee bezig was of hem even negeren.
Want als Viktor huilt, huilt hij hard. Hij schreeuwt tot hij paars wordt, brult tot hij geen adem meer kan halen en trilt totdat hij weer lucht weet te happen terwijl tranen over zijn wangen rollen. Het doet me iedere keer weer denken aan die ene nacht waarin ik dacht dat we hem kwijt waren. En dat kan ik niet aan. Dus hier zit ik dan. Dragend, constant baby vasthoudend, en af en toe zeurend dat ik hem nooit kan neerleggen.
Advies van consultatiebureau probeer ik zo goed als het kan te volgen, maar mijn gevoel is vaak sterker dan mijn verstand, net als dat van hem. Hij weet dat hij altijd opgetild gaat worden en toch begint hij iedere keer weer te krijsen als hij plat ligt. Of het aan reflux, behoefte aan geruststelling of iets compleet anders ligt zit in ondertussen wel met een baby op schoot dat tevreden aan mijn linkerarm sabbelt terwijl ik met de rechter probeer te typen.
Maar het is goed zo, ik hou het wel vol, want ik ben oprecht van mening dat 9 maanden erin ook 9 maanden eruit is, en dat hij voor we het door hebben zal wennen aan zelf spelen, niet constant vastgehouden willen worden en mij simpelweg niet gedurende de hele dag constant nodig zal hebben. En daar wacht ik op. Tot die tijd hoeft niemand mij te vertellen dat ik mijn baby maar even moet laten huilen, want dat gaat simpelweg niet gebeuren, omdat ik dat niet aankan.
Comments
comments
