Zindelijkheid, een probleem van de 21ste eeuw, tegenwoordig beter bekend als een “first world problem.” Regelmatig spreek ik moeders die één van de twee richtingen op gaan: vroeg zindelijke peuters, of kleuters die zelf aangeven wanneer ze klaar zijn voor een leven zonder luiers.
Toen Elena net geboren was hoorde ik mijn oma kritiek uiten op mijn nicht, wies kind met bijna drie jaar nog in luiers sliep. Hormonaal als dat ik was, met een pasgeboren baby aan de borst wist ik het zeker, ik zou mijn kind nooit dwingen om zindelijk te worden, en zou alle geduld en tijd van de wereld voor haar hebben.
Ze was anderhalf toen ik bewust een potje aan haar introduceerde, en binnen een paar weken hadden we een ritme: na elk dutje meteen op het potje. Soms lukte het wel, en dan was het een paar minuten groot feest in huis. Soms lukte het niet, kreeg ze iets te drinken, en tien minuten later zat ze er weer op. Na het drinken lukte het vrijwel altijd, en was het steeds vaker feest in huis. We hadden zelfs een heuse “plasje in het potje dansje” en “een droge luier dansje”
Met ongeveer 20 maanden kocht voor het eerst een pak Pampers Easy Up broekjes, die me wel handig leken voor overdag en op vakantie. Ze was niet zindelijk genoeg om zonder luiers rond te lopen, maar luiers die aan en uit gingen als broekjes waren wel erg praktisch. Zo kon ik haar zo nu en dan toch op een potje zetten, zonder Elena eerst plat op haar rug te moeten neerleggen, haar luier uit te trekken, om daarna ruzie met de plakkertjes te krijgen en een nieuwe luier te moeten pakken. Luierbroekjes, die de grote stap naar katoenen onderbroekjes overbruggen waren daarom ideaal.
Tegen de tijd dat ze twee jaar oud was droeg ze overdag nauwelijks nog luiers, alleen heeft het nog wel een (in mijn ogen) te lange tijd geduurd voordat ze het ’s nachts ook drooghield. Het werd zelfs normaal om mijn wekker in het midden van de nacht af te laten gaan, om Elena even te laten plassen, zodat haar bed de volgende ochtend droog was. Ik begon me zelfs zorgen te maken, waarom plast ze altijd ’s nachts? Toen ik er mee naar de huisarts ging lachte hij me bijna uit. Mijn oudere, ervaren huisarts vond het zelfs aandoenlijk dat ik me er zo zorgen over maakte, en verzekerde me dat wel goed zou komen, al vond hij dat hij deze vraag wel vaker van jonge moeders zou moeten krijgen.
En alweer had iets wat een ouder iemand zei invloed op me. Meneer de huisarts gaf scherp aan dat het met de komst van wegwerpluiers een stuk hygiënischer en makkelijker voor ons is geworden, en de nieuwe generatie moeders het niet belangrijk vindt om zindelijkheid bij kinderen vroegtijdig te stimuleren. Sterker nog, het is volkomen acceptabel geworden dat kinderen van ruim drie jaar in luiers rondlopen, en zijn er zelfs kinderen naar de basisschool gaan terwijl ze nog steeds niet volledig zindelijk zijn. Dertig jaar geleden was dit volgens hem onacceptabel en werden deze kinderen naar de dokter gebracht. Met de woorden van mijn oma in mijn achterhoofd vroeg ik me af wat nou wijsheid is. Kinderen niet pushen met potjes en wc’s, of juist aandringen dat ze eerder zonder luiers rondlopen?
Zelf vond ik dat we er op tijd mee waren en had ik zelfs graag gehad dat het nachtelijke geplas eerder was opgehouden. Dat terwijl mijn omgeving vindt dat ik me niet zo moet aanstellen en kinderen heus wel langer in luiers kunnen blijven. Toch vraag ik me af, wat is de ideale tijd om uit luiers te zijn, zonder je kind te forceren, maar er ook niet te lang mee te wachten?
Wat vind jij? Wat voor type moeder ben je, eentje die een potje vroeg introduceert, of er mee wacht tot de kleine het zelf kan aangeven?
Comments
comments