Zwanger zijn is magisch, bijzonder en geweldig, tuurlijk. Maar soms zorgt het voor heel veel stress, onzekerheid en grijze haren op je hoofd. Hier werd ik bruut aan herinnerd een dag nadat ik aan jullie bekend maakte twaalf weken in verwachting te zijn.
Maandag gooide ik het op mijn site en social media: we zijn in blije verwachting, en we zijn gelukkig! Dinsdagochtend kwam ik bloedend onder de douche vandaan. Oh nee. Met gedachtes over mijn vorige miskraam, en de hel die ik toen maandenlang beleefde draaide mijn badkamer rond en snakte ik naar adem. Oh nee.
Natuurlijk weet ik dat er veel vrouwen met wat bloedverlies te maken hebben tijdens een zwangerschap en ook ik ben geen uitzondering. Met Elena bleef ik de eerste drie maanden bloedverlies ervaren en raakte er langzaam zelfs aan gewend. Echter hield dat bij drie maanden op en werd het een heerlijke zwangerschap, waarbij mijn grootste probleem die verrekte maagzuur was. Gelukkig was dat met veel koude melk goed onder controle te houden, en kan ik gerust zeggen dat het, ondanks een moeizame start, een relaxte zwangerschap was, totdat ze geboren moest worden en er een hele andere stress naar boven kwam.
Maar wat was er nu aan de hand? Waarom heb ik vanaf dag één geen druppel bloed verloren, en is het nu, 12 weken later toch gebeurd? Gaat me dit nu echt overkomen, een miskraam terwijl de hele wereld weet dat we de eerste trimester door zijn? Oh nee. Ik zakte op mijn badkamervloer in elkaar en kon geen nuttige actie ondernemen. Terwijl de buikpijn bleef toenemen hield ik mijn buik vast en smeekte mijn baby om niet weg te gaan.
Eerlijk gezegd weet ik niet eens hoe lang ik daar heb gezeten, want tegen de tijd dat ik naar mezelf in de spiegel keek was ik alweer droog. Ik moest opstaan, ik moest verder met mijn dag, aangezien mijn vriend al aan het werk was en Elena nog geen ontbijt had gehad. Ik trok een grote trui en sweatbroek aan, gaf Elena te eten en pakte mijn telefoon. Terwijl er nog volop felicitaties binnenstroomden moest ik die wegdrukken en mijn verloskundige en huisarts bellen, om te kijken wat er moet gebeuren.
De onzekerheid bleef. Er kon wel een echo gemaakt worden, maar al klopt er nu nog een hartje, kon dit nog steeds wel een beginnende miskraam zijn, en zou de situatie er de volgende dag er heel anders uit kunnen zien. Mijn huisarts vond het weer eens niet nodig om actie te ondernemen, en zei dat ik de natuur zijn gang maar moest laten gaan, en het maar moest afwachten.
Wel kon ik in een bekertje plassen, zodat er, op aanraden van mijn verloskundige, kon worden gekeken of het niet om een blaasontsteking ging, of er een andere verklaring voor spontaan bloedverlies gevonden kon worden. Ik besefte me op dat moment dat ik, ondanks mijn uitgesproken voorkeur voor gynaecologen tijdens bevallingen wel heel blij was met mijn verloskundige, die veel zorgvuldiger met de situatie omging en haar best deed om me zowel gerust te stellen, als op het ergste voor te bereiden.
Het had van alles kunnen betekenen en ik moest in bed gaan liggen met een warme kruik op mijn buik. Ik belde mijn vriend om hem te vertellen wat er gaande is. Zoals altijd zei hij niet veel, maar kwam hij meteen naar huis. Ook bij hem was de angst groot, wat hij nooit zou laten zien, om mij extra stress te besparen. Hij zorgde voor Elena en kookte uitgebreid avondeten, terwijl ik huilend onder een deken lag. Ik weet niet of ik van pijn of verdriet huilde, maar ik kon niet ophouden. Ik heb al een miskraam ervaren, en dat wens ik niemand toe, vooral niet mezelf. Zeker niet nog een keer. Nadat hij Elena in bed had gedaan kwam hij bij me liggen en we bespraken wat we gingen doen. Wat konden we doen? We wisten niet zeker of het mis zou gaan, en het stressen over iets waar we toch niks tegen kunnen doen had geen zin. Ik nam wat pijnstillers, dronk heel veel water en viel in zijn armen in slaap. Die nacht droomde ik over ons, onze kinderen, en een groot gezin.
Ik werd wakker met een raar gevoel in mijn buik. Het was geen pijn, maar een volle blaas. Al glimlachtend zat op het toilet, terugdenkend aan mijn droom en hoe stom ik eigenlijk wakker werd. Het viel me ook op dat ik geen bloed meer verloor, dus maakte ik me langzaam klaar voor wat de dag me ging brengen. Ik wilde naar het ziekenhuis om toch een echo te laten maken, want ik moest zeker weten dat de baby ok is.
We zijn nu een aantal dagen verder, en met de baby gaat het goed. Ik heb nog wel buikpijn, omdat mijn buik vol littekenweefsel is, en alles aan het groeien is. Dat betekent dat ik buikpijn zal blijven ervaren en dat het alleen maar erger gaat worden. Niemand weet waarom ik precies bloed verloor en dat is niet te achterhalen. Veel rust is belangrijk, en zoals jullie met de stilte rondom TrendyMommy hebben gemerkt ben ik van plan om me hier aan te houden. Verschillende vrouwen hebben binnen verschillende fases zwangerschap met stress te maken, en helaas is het niet voor iedereen even simpel en vanzelfsprekend. Bij mij ging het zelfs om iets relatief kleins, en ik kan me bijna niet voorstellen hoe vrouwen met grotere complicaties zicht moeten voelen. Mocht je dus een zwangere om je heen hebben, probeer hier begrip voor te tonen en hou er rekening mee dat het niet voor iedereen even smooth sailing is.
Aangezien de vakantieperiode voorbij is en ik mijn site wel draaiende wil houden heb ik de beslissing genomen om extra bloggers te introduceren, die net als ik informatieve en vermakelijke artikels, met een persoonlijk touch gaan schrijven voor TrendyMommy. Ik trek me niet terug, en blijf zeker bloggen, en me ook met de achtergrond van de site bezighouden, maar ga het rustiger aan doen, en wanneer nodig, extra dutjes doen! 🙂
Comments
comments
