Toen ik zwanger werd had ik allerlei ideeën en theorieën over opvoeding, wat anderen allemaal fout doen, en hoe ik het zelf zou gaan doen. Ik zat dan achterover geleund, wrijvend over mijn dikke buik talloze briljante opvoedtechnieken uit te plannen, waardoor ik een perfect kindje zou hebben, geweldige mama zou zijn en alles sprookjesachtig zou gaan verlopen. Dat ging mij echt wel lukken, want ik heb er de opleiding en ervaring voor, ik heb met kinderen gewerkt, ik weet gewoon alles wat je over opvoeden moet weten! Tot ik beviel en dingen wat anders verliepen dan ik dacht.
1. Ik zal niet stressen over eten
Denkend aan mijn eigen kindertijd waar er maar al te vaak “hou op met praten en eet door” tegen me gezegd werd, en bordjes altijd leeg moesten had ik mezelf voorgenomen dat ik echt niet één van die stressende moeders zou worden die hysterisch wordt wanneer de kleine geen groente eet.
Daar kwam ik maar meteen op terug. Elena was nog geen twee dagen oud en ik was al aan het janken omdat ze niet at. Borstvoeding ging niet zo vanzelfsprekend als ik dacht, Elena gaf veel over en ik was binnen 24 uur na mijn bevalling al een stresskip.
Uiteindelijk ging het wel wat beter, maar ik begon haar al met 4 maanden groente en fruit te geven omdat ze niet genoeg melk dronk, na elke maaltijd overgaf en ik met dikker voedsel zoals een papjes er voor probeerde te zorgen dat ze de boel binnen hield en harder ging groeien. Stress!
Als peuter at ze ook stukken minder dan alle andere kinderen die ik kende en mijn stressniveau’s rezen de pan uit. Ik nam haar zelfs mee naar de huisarts, kinderarts, kinderpsycholoog en logopedist, waar uiteindelijk bleek dat haar slokdarmklep bij geboorte niet volledig gegroeid was en ze daarom wat moeilijker slikte en sneller overgaf. Dus ik had toch gelijk, er was iets mis!
Maar ze bleef daarna slecht eten en ik was bang dat het iets ernstigs was, waardoor ze geen hongergevoel kende. Ze bleek gewoon niet zo’n grote eter te zijn, maar ik bleef stressen.
2. Mijn kind zal alléén biologisch verantwoord eten, en geen potjes kennen
Tjah, dit had misschien gewerkt als ze niet zo’n moeilijke eter was, maar uit wanhoop probeerden we van alles, zelfs gekochte potjes, op aanraden van de kinderarts. Deze schijnen makkelijker naar binnen te werken zijn, en uiteindelijk haalde ik potjes peutermaaltijden in huis. Deze werkten zo goed dat het een gewoonte werd om potjes biologische babyvoeding in huis te halen, omdat ik me dan net wat minder schuldig voelde. Alsof het verschil zo groot is… Het kon me niet meer schelen, als ze maar at! Oh, en ze is inmiddels zo’n snoeperd, chocola en koekjes zijn haar twee favoriete hobby’s. Dag clean eating.
3. Mijn kind zal niet gehypnotiseerd naar de TV staren.
Oh, wat zou ik haar verantwoord opvoeden, de televisie zou ze niet eens kennen! Dit is één van de leugens waar ik nu best hard om moet lachen, want terwijl ik dit typ zit Elena op de bank naar een tekenfilm op tv én telefoon tegelijk te kijken. Eén van de manieren om haar aan het eten te krijgen scheen de afleiding van bewegend beeld op tv te zijn. Het was alsof ze er niet bij nadacht dat ze niet wilde eten, en bleef gehypnotiseerd haar mondje opendoen en eten naar binnen werken. Yes! Denk je dat ik me op dat moment wat aantrok van wat ik zei toen ik zwanger was? Echt niet! Later groeide dit uit tot tekenfilmpjes op YouTube kijken, wat ook erg handig was wanneer ze buitenshuis onrustig werd. Yup, wij zijn die ouders die de iPad meenemen naar restaurants, zodat we even lekker kunnen eten. Gevolg: Elena weet beter hoe mijn telefoon werkt dan ik. Gevolg 2: ze heeft zowel de iPad als mijn telefoon kapot gemaakt. Zo negatief vind ik dit trouwens niet eens, want ze leert door al die filmpjes ontzettend veel, zoals de drie verschillende talen waar we mee oefenen.
4. Ik zal geen stilte aan tafel eisen
Heeft weer met eten te maken, maar ik zou elke avond eten op tafel zetten, en we zouden er gezellig bij zitten, kletsend, etend, vrolijk en gezellig. Ik zou naar Elena luisteren en genieten van alles wat ze te vertellen heeft. Wist ik veel dat zij de hele dag door iets te vertellen zou hebben. Dat kind houdt haar mond nooit dicht, zelfs in haar slaap heeft ze van alles te vertellen! Ze vindt eten niet belangrijk, ze vindt het veel belangrijker dat ze een publiek heeft voor haar verhalen en kletst enthousiast onophoudelijk door. Gevolg, zie punt één: “hou op met kletsen en eet door!” Eten is dan ook niet zo gezellig als ik dacht, maar een machtsstrijd tussen ouders en kind, waarbij ze vol blijft houden dat ze geen honger heeft, en wij dreigen met geen toetje, eerder naar bed en wat we op dat moment maar kunnen verzinnen. Uiteindelijk ben ik tevreden als ze eindelijk haar mond houdt en maar gaat eten. Soms heb ik er de kracht niet voor en laat ik haar naar de telefoon staren zodat ik haar snel te eten geef. Scheelt me weer een uur.
5. Haar haren zullen altijd perfect gekamd zijn.
Mijn kind zou er altijd verzorgd uitzien, en naast geen vlekken op haar kleren te hebben zou ze ook altijd leuke kapseltjes op d’r kopje hebben. Staartjes, vlechtjes, strikjes, ik zou het allemaal gaan doen, elke ochtend weer. Bleek achteraf dat als ik dat om 8 uur deed ze tegen half 9 alles weer kwijt was en ik opnieuw kon beginnen. Tegenwoordig vind ik het al een prestatie als ik haar lang genoeg op één plek kan houden tot ik dat vogelnestje achter op haar hoofd uit kan borstelen, wat vaak met een telefoon in haar hand gepaard gaat. Tjah.
6. Mijn huis zal er niet altijd perfect uit moeten zien.
En ik zou hier ook niet om gaan stressen. Inmiddels bekijk ik dit ook compleet anders, want ik word simpelweg chagrijnig van troep, en merk dat ik er niet zo goed tegen kan wanneer ze weer AL haar speelgoed uit de kast getrokken heeft, ondertussen de kast ook maar even heeft omgegooid, geen enkele speeltje heeft gepakt maar is gaan tekenen, alle stiften op de grond liggen en ze na 30 seconden krassen naar de badkamer is gegaan om “haar handen te wassen” en alle potjes en flesje openstaan, er een knuffel in de wc ligt, alles nat is en ze alweer op mijn net opgemaakte bed staat te springen. Aaah! En dan heb ik het niet over het leeghalen van de keukenkastjes en kledingkast gehad, of alle andere incidenten waar ik inmiddels grijze haren van krijg. Voor mijn gevoel sta ik hele dagen op te ruimen en schoon te maken, en is onaangekondigd bezoek telkens weer een moment van schaamte.
7. Ik zal niet tegen mijn kind gillen!
Dit is het punt waar ik het toch wel het moeilijkst mee heb. Ik wil zo graag een rustige, relaxte en zen mama zijn, maar soms, en steeds vaker gebeurt dat niet. Als ze weer iets heeft laten vallen, kapot heeft gemaakt, ik voor de 100ste keer hetzelfde moet vertellen en ze stout bezig is lukt het mij niet altijd om tot tien te tellen en de situatie rustig aan te pakken. “Wat doe je nou?!” “Hou op” “ELENA!!” “NEE” en “Je bent stout!” zijn een aantal dingen die uit mijn mond vliegen en waar ik achteraf spijt van heb. Vooral nu ze drie is en behoorlijk stout kan zijn, zowel thuis als buiten, merk ik dat het een stuk moeilijker is dan ik dacht. Ze praat terug, komt met argumenten, vragen, en haar eigen boze reacties, waar ik regelmatig stiekem om moet lachen. Onlangs vertelde ze ’s avonds aan haar papa dat mama vandaag weer boos was en ze stout is, dus mama niet van haar houdt. Ik heb echt yoga en meditatie nodig 🙁
8. Ik zal niet prestatiegericht zijn.
Mijn kind zou niet de slimste en mooiste hoeven te zijn. Hoe ze ook wordt, prima, ze is perfect zoals ze is. Ik zal haar niet gaan pushen, ze zal geen straf krijgen om een slecht cijfer op school, en vrouwen die hun kinderen aan misverkiezingen laten meedoen moeten door kinderbescherming aangepakt worden. Ehm, stiekem vind ik het best leuk dat mijn kind erg slim schijnt te zijn, en post ik regelmatig foto’s van haar online, waarbij ik elke keer weer glimlach wanneer iemand zegt dat ze mooi is. Ok, prestatiegericht ben ik dan niet, maar ze gaat waarschijnlijk wel naar een school voor wat knappere kopjes, terwijl we vanuit ons woonkamer naar een basisschool kijken, die ik niet goed genoeg voor mijn kind vind. Ben ik dan wel pushy of prestatiegericht? Of gewoon trots? Ik weet het niet.
9. Wij zullen elke dag leuke dingen doen.
Het idee was dat ze wanneer ze later aan haar kindertijd denkt niet weet welke herinnering beter is, omdat ze er zoveel heeft. Binnen zitten en bankhangen? Nee, wij gaat het bos in, naar de speeltuin, leuke dagjes uit, gezellige dingen doen, het wordt één grote feest! Aint nobody got time fo’ that! Dagjes uit kosten veel geld, we hebben andere verplichtingen, het weer werkt niet mee, ik voel me niet goed…Regelmatig komt het voor dat wij gewoon de dagelijkse dingen doen en helemaal niks leuks genoeg om te onthouden hebben gedaan. Ok, we hebben wel een Efteling abonnement, dus dat scheelt, maar voor mijn gevoel gaan we niet vaak genoeg de deur uit. Misschien was het gewoon een beetje te ambitieus van mijn kant, niemand doet elke dag leuke dingen. Of wel soms?
10. Ik zal altijd naar mijn kind luisteren.
Wat vond ik het zielig wanneer kindjes van alles vertelden en ouders met één woord antwoord gaven, zonder hun blije kindje eens aan te kijken. Zo zou ik het niet doen, ik zou Elena constant mijn volledige aandacht gunnen, want dat verdient ze. Nou kon je al hierboven teruglezen dat ze een ontzettende kletskous is, en ik merk dat het onmogelijk is om alles wat ze te vertellen heeft aan te horen. Ja, haar verhaaltjes over verzonnen gebeurtenissen hoor ik graag, ik hoor hieraan dat ze aan het ontwikkelen is en kan ook echt genieten van wat ze te vertellen heeft. Ook vind ik het leuk om te horen wat ze in de peuterspeelzaal heeft gedaan, en vind onze gesprekjes heerlijk, maar soms…heel soms… luister ik gewoon niet. Ik antwoord wel met “Oh ja?” “Leuk” en “Ok” terwijl ik mijn gedachten naar de dagelijkse dingen laat afdwalen, of iets anders dan Elena wil horen. Of ik ben het simpelweg zat dat Twilight Sparke de prinses van My Little Pony’s is.
Ondanks dat ik het een eer vind om mama te mogen zijn, dagelijks van Elena en haar streken geniet en het niet anders zou willen…Het is allemaal een stuk moeilijker en veel intensiever dan ik gedacht had! Merken jullie dan ook?
xoxo,
Andrea
Comments
comments