Zwanger zijn is magisch, zwanger zijn is een wonder. Zwangere vrouwen zijn stiekem toch wel een beetje superhelden omdat ze nieuwe mensen produceren. Zo ben ik zelf ook ongelooflijk blij met mijn twee meisjes, maar zijn er toch heel wat dingen die ik aan zwanger zijn helemaal niet mis.
1. Mijn dikke buik
Hoe geweldig zo’n zwangere buik ook is, en hoe erg ik hem soms mis, ben ik ook wel blij dat ik de kleine niet constant met me mee hoef te dragen. Naar de wc bijvoorbeeld. Of naar bed. Heerlijk op mijn buik slapen, wat heb ik dat gemist!
2. Constant plassen
Wellicht het bekendste zwangerschapskwaaltje, maar ik hoef er ’s nachts niet meer zes keer uit omdat mijn blaas zo plat als een pannenkoek is. Plassen doe ik nog maar een paar keer per dag, vergeleken met toen ik negen maanden zwanger was wanneer ik zesentwintig(!) keer per dag naar de toilet moest is dit een bijzonder welkome verandering. De constante “ik moet plassen” gevoel, die mis ik ook echt niet.
3. Rommelende darmen
Laten we eerlijk zijn, poepen tijdens een zwangerschap is een ervaring apart. Zo had ik maandenlang verstopte darmen waar op geen enkele manier beweging in kwam, behalve gassen, die kwamen er wel uit. Zonder pardon, wanneer ze maar wilden. Erg ongemakkelijk, dus een hele opluchting (hehe) dat ik daar vanaf ben.
4. Slapeloosheid
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik moest wachten tot ik was bevallen om eindelijk een nachtje door te slapen. Terwijl een baby de meeste moeders wakker houdt parkeerde ik die van mij even bij papa om eens goed bij te slapen. Want tijdens mijn zwangerschap sliep hij prima, en telde ik hoeveel seconden er in een nacht zijn, hoeveel keer ik me probeerde om te draaien en hoeveel keer in naar de toilet ging. Zes dus. Nu geniet ik volop van een diepe slaap zodra de baby het toelaat en ben ik voor elke uur slaap dankbaar.
5. Vergeetachtigheid
Zwangerschapsdementie, op momenten hilarisch, maar wanneer je vergeet hoe laat je kind uit school komt minder leuk. Ik vergat de meest vanzelfsprekende dingen, zoals recepten die ik al jaren klaarmaak, waar ik dingen had gelaten, welke afspraken ik had en waarom ik ookalweer de kamer in liep. Dat vond ik verschrikkelijk irritant: Raapte ik mijn kracht bij elkaar om van de bank af te klimmen en de keuken in te lopen, had ik opeens geen idee waar ik die moeite voor deed. Tot ik weer ging zitten en alles weer opnieuw kon beginnen!
6. Nesteldrang
Nesteldrang is eigenlijk heel nuttig. Het zorgt er voor dat je klaar voor de bevalling bent, je alles op je lijstje op tijd af hebt en je nog even kunt relaxen voordat je gaat bevallen. Een ander verhaal wordt het als je spontaan beslist dat je gehele huis anders ingericht moet worden en je partner niet anders kan dan naar je te luisteren. Waardoor je kort voor je bevalling nog in een verbouwing zit, wat natuurlijk niet jouw – maar zijn schuld is. Of je rond middennacht beslist dat je de oven moet schrobben, want stel je ééns voor dat je morgen gaat bevallen en je oven dan niet schoon is! Of je al je kasten gaat herinrichten, de hond een make-over geeft (arm beest) of zelfs staat te dweilen terwijl je water breekt. Wat je dan weer wel meteen kunt opdweilen… Eigenlijk kan ik nu wel een paar procent van die nesteldrang gebruiken, het begint hier weer een zooitje te worden!
7. Bekkeninstabiliteit
Stiekem heb ik hier nog wat last van, met name omdat de bevalling pittig was, maar wat was die bekkeninstabiliteit vervelend toen ik met een dikke buik rondliep! Ik had constant pijn, krakende bekken, liep als een pinguïn, kroop de trap op en af als een invalide en was het na negen maanden goed zat. Nu ik buiten met mijn kleuter kan spelen en al wat rond kan rennen voel ik met weer een meisje! Want toen ik hoogzwanger was, toen was ik geen meisje, toen was ik bejaard en had ik wel een rollator kunnen gebruiken.
8. Misselijkheid en brandend maagzuur
Twee verschillende kwaaltjes, maar ik had ze allebei. Soms tegelijk! Mijn eerste drie maanden leefde ik op crackers en water, daarna kon ik vrijwel niks eten zonder een pijnlijke slokdarm te hebben, verschrikkelijk brandende boertjes te laten en van allerlei geuren waar ik voorheen dol op was te gruwelen. “WAAROM BEN JE KIP AAN HET BAKKEN?!” en soortgelijke uitvallen mis ik absoluut niet. Niet kunnen eten, dat mis ik ook echt niet!
9. Letten op mijn voeding
Dat niet kunnen eten sloeg ook nergens op. Constante zorgen over wat er in het eten zit, of het geen rauwe kaas is, of het eigeel goed doorbakken is, en hoeveel kaneel ik binnen heb gekregen in dat ene stuk appeltaart dat niet terug naar boven is gekomen, maar ook hoe gezond mijn visje is, waar het vandaan komt en of ik niet teveel kwik binnenkrijg. Hoeveel koffie mag ik op, en beweegt de kleine nu meer omdat ze hyper van mijn kopje cappuccino is? Elke dag was er wel iets wat je als zwangere niet zou mogen, en ik was er zo op gefocust dat het nu heerlijk kan zijn om door tijdgebrek gewoon een voorverpakt iets in mijn mond te proppen en met mijn dag door te gaan. Viva la junkfood!
10. Zwangere hersenen
Als je zwanger bent verandert er heel veel in je lichaam. Zo ook neurologisch en wordt zwangere vrouwen daarom nauwelijks iets verweten, maar jeetje was was ik verschrikkelijk toen ik zwanger was! De meest willekeurige moodswings, zoals boos worden op vogels omdat ze te vroeg begonnen zijn met zingen, maar gaan huilen omdat je in zo’n mooi gebied woont en van de natuur kunt genieten. Yup, ik voelde zo’n beetje alle emoties die er zijn nog voordat het buiten goed licht was, en dan heb ik het nog niet eens over de onzekerheid en angst gehad waar je, ondanks dat het hoogst onlogisch is niets aan kunt doen. De honderdduizend “Wat als..” scenario’s die door mijn hoofd spookten, de vergeetachtigheid van punt 5, het verstrooide gedrag zoals mijn telefoon na twee dagen in de koelkast terugvinden en mijn belachelijke reactievermogen, terwijl ik juist constant alert ben. Het voelde alsof ik slowmotion zag hoe ik mijn armen en benen stootte maar er niks aan kon doen, waarna ik weer eens een moodswing naar boven voelde komen en boos op mezelf werd, moest huilen omdat ik zo stom ben en weer kon lachen om de hele situatie, met een hele verwarde blik van mijn vriend naast me die zonder woorden een reep chocola mijn kant op schoof. Wat weer voor een moodswing zorgde!
En tot slot, natuurlijk mis ik het niet dat ik me constant afvroeg hoe mijn kind er uit komt te zien, en al dat emotionele, maar dat bewaren we voor een serieuzere blog!