Gisteren verschenen er verschillende nieuwsberichten over thuis bevallen en verloskundigen die het niet eens zijn met de veranderingen binnen de geboortezorg. Ze komen in opstand, tekenen petities en vrezen het einde van de tijdperk waarin de Nederlandse vrouw gewoon, op haar gemak thuis in bed kan bevallen.
Nou ben ik zelf ook weer 39 weken zwanger en heb daar uiteraard een mening over thuis bevallen gevormd tijdes mijn vorige zwagerschap, die ik toen liever voor mijzelf hield, omdat ik niemand tegen de schenen wilde schoppen. Ik heb van mijn fouten geleerd. Vrouwen zijn niet altijd even vriendelijk online, en met name wanneer iemand het anders doet kunnen ze behoorlijk gemeen uit de hoek komen. Niet dat ik daar niet tegen kan, maar ik wilde jullie die drama op onze Facebookpagina besparen. TrendyMommy moet namelijk vooral gezellig zijn!Nu zijn de verloskundigen “uit hun dak aan het gaan” omdat ze voortaan nauw met gynaecologen moeten werken, en het eigenlijk veel minder voor het zeggen zullen hebben. Dokters zijn nou éénmaal veel beter geschoold en kunnen sneller ingrijpen wanneer het mis dreigt te gaan. Iets waar ik heel blij mee ben, want stel je eens voor dat ik ergens in de bush woonde en geen goede prenatale zorg had, en ook nog eens een risicovolle bevalling moest ondergaan waarin zowel de baby als ik gevaar lopen omdat er geen dokters in de buurt zijn. Ik moet er niet aan denken! Ik ben dan ook blij dat ik in Nederland woon, de keus heb waar ik wil bevallen en laat dit regelmatig weten. Verhuizen naar Nederland is het beste wat me ooit is overkomen.
Maar, doordat ik niet in Nederland ben opgegroeid zijn er ook dingen die ik niet helemaal begrijp. Zoals de manier van bevallen. Nederlandse vrouwen werken veel te lang door, hebben veel te kort zwangerschapsverlof, gaan daarna weer veel te snel weer aan het werk en geven (daardoor) te kort borstvoeding. Even algemeen gesproken uiteraard. Alles staat in het teken van doorgaan, doorzetten, presteren en de o zo Hollandse nuchterheid. Dit werd me weer eens hilarisch duidelijk toen ik in het ziekenhuis uit de echokamer kwam en een hoogzwangere vrouw, met een koffertje, zich bij de balie meldde. “Ik kom bevallen” Gewoon, alleen, alsof ze boodschapjes ging doen, maar dan met een baby naar huis zou gaan. Ergens kan ik daar wel van genieten, wij vrouwen zijn nou eenmaal gemaakt om te kunnen bevallen, dus die nuchterheid, die snap ik en vind ik ook leuk. Drama Queens, dat zijn de Hollandse vrouwen dus echt niet.
Wat ik echter niet snap ik de mantra “Bevallen is geen ziekte” die je vanaf dag één om de oren wordt geslingerd. Doordat onze lichamen gemaakt zijn om te bevallen is het in Nederland volkomen normaal om thuis te bevallen en de dokter niet eens te zien, tenzij het misgaat, natuurlijk. Maar vaak is het dan al te laat. Het is voor mij heel moeilijk uit te leggen hoe zeer ik het met de mentaliteit van “thuisbevallen, dat doet we wel even” niet mee eens ben. Natuurlijk is een zwangerschap geen ziekte, en natuurlijk weet mijn lichaam wat het moet doen, maar ik ga geen boodschapjes doen, ik ga bevallen. Een kind ter wereld zetten. De allerergste trauma die mijn lichaam ooit zal overkomen. Al gaat alles helemaal goed, dan wil ik nog steeds wel dat er een dokter naar mijn “binnenkant” kijkt en beslist of daar nog iets moet gebeuren. En dat is als er werkelijk niks misgaat.Een verloskundige is in mijn ogen iemand die vroeger een vroedvrouw was, toen vrouwen niet naar ziekenhuizen konden gaan, omdat er simpelweg niet genoeg ziekenhuizen en dokters waren. Toen bevallen met een “Haal heet water en schone doeken” begon en “Gefeliciteerd papa, het is een gezonde jongen/meisje” in de gang eindigde. Tegenwoordig hebben ze uiteraard meer scholing, en weten ze heel goed hoe bevallen werkt, maar dat neemt niet weg dat het om een vierjarige opleiding gaat en je grof gezegd veel langer naar school moet gaan om dierenarts te worden en dieren bij bevallen mag helpen. Dat is toch raar?
Verloskundigen zijn in praktijk goed getraind, hebben genoeg ervaring om een zwangerschap deels te adviseren en een bevalling te ondersteunen, maar zijn geen artsen. Ze kunnen niet in de baarmoeder kijken, dus zullen nooit kunnen weten wat er binnen gebeurt, en kunnen bij complicaties bij bevallingen ook niet veel voor je betekenen, anders dan contact met de dokter opnemen.
Een persoonlijk voorbeeld: mijn eerste zwangerschap verliep moeizaam, ik gaf regelmatig aan dat het niet goed ging, maar werd niet gehoord. Mijn medische voorgeschiedenis was niet bekend en er werd nogal luchtig gedaan over de situatie. Het resulteerde in een spoedbevalling onder begeleiding van gynaecologen in het ziekenhuis en veel hoofdgeschud van de dokters over de manier waarop alles is verlopen. Gelukkig liep dat goed af en herstelden zowel Elena als ik prima, maar was ik niet blij met de dames van de verloskundigenpraktijk. Mijn tweede zwangerschap ging al gauw mis en ik besloot op eigen houtje maar naar de dokter te gaan, wetende dat er iets mis was. Ik had gelijk, en die zwangerschap eindigde voordat ik een kind kreeg. Vele operaties, ziekenhuisbezoeken en pijnlijke ervaringen verder was er dan de derde zwangerschap. Deze begon ook met ziekenhuisbezoeken, maar toen ik zeker wist dat het goed zat nam ik toch weer contact op met de verloskundigenpraktijk, eigenlijk tegen mijn gevoel in. Het is echter bij elk bezoek weer pijnlijk duidelijk dat zij geen ervaring hebben met mijn symptomen, dat ze me hier niet bij kunnen helpen en dat ik maar weer eens langs het ziekenhuis moet. Het is voor mij behoorlijk frustrerend en eng dat de dokter aangeeft dat ik vanwege mijn voorgeschiedenis vaker echo’s moet hebben, ik goed in de gaten gehouden moet worden en overal rekening mee moet houden, terwijl de verloskundige hier niks vanaf weet en als ik dit aangeef hier te luchtig over wordt gedaan. Onlangs werd duidelijk dat ze niet eens weten hoe mijn vorige bevalling is verlopen! Kortom, ik ga er met tegenzin naartoe, moet van alles op eigen houtje ondernemen omdat de communicatie tussen ziekenhuis en verloskundigenpraktijk bijzonder slecht is, en zie dit dan ook graag veranderen.Het plan om ziekenhuizen en verloskundigen nauw samen te laten werken lijkt mij een oplossing voor vrouwen die net als ik complicaties ervaren, maar ook een prima plan om eerder in te grijpen wanneer het misgaat, omdat er door de middelen die een ziekenhuis biedt alles eerder opgespoord kan worden. Of het nou om preventie of ingrijpen gaat, de Nederlandse vrouw zal hier echt wel baat bij hebben, en ik zie deze verandering als iets zeer positiefs. Sterker nog, het had van mij veel eerder gemogen!
Verder ben ik niet van mening dat dokters eerder naar het medische kijken en de welzijn van een vrouw achterwege laten, door maar te gaan verdoven, knippen en opereren. Nee, de Nederlandse arts is veel milder en zorgzamer dan de artsen die ik in mijn thuisland mee heb gemaakt. Mensen die je nauwelijks aanspreken, en als ze dat doen medische termen gebruiken waardoor je geen idee hebt wat je overkomt. Ik heb in Nederland inmiddels zo’n tien gynaecologen meegemaakt en ze waren stuk voor stuk respectvol, vriendelijk en makkelijk aan te spreken, toonden begrip en gaven keuzes, als de situatie dat toeliet. Het zijn geen beulen, zoals de verloskundigen maar al te vaak willen doen overkomen, maar, passen wel helemaal in het nuchtere Nederlandse gestroomlijnde manier van zorg verlenen, die mij soms aan een snelweg doet denken.
THUIS BEVALLEN
Nederland is een klein en innovatief land, met extreem veel mensen op een elkaar. Alles gaat supersnel, zo ook bevallen: of je doet het thuis, of je doet het “even” in het ziekenhuis en gaat meteen naar huis. Alles is zo gefocust op productiviteit en kostenbesparing dat er soms te weinig naar de persoon wordt gekeken. Het is niet voor niets dat er in Nederland de meeste baby’s sterven bij bevallingen, en hopelijk gaat dat door het invoeren van deze veranderingen in de toekomst veranderen. Want dat thuis bevallen, dat brengt allerlei risico’s met zich mee, terwijl dat niet nodig is. Je MAG in het ziekenhuis bevallen, je MAG om zorg vragen en je MAG je mond opendoen wanneer je het ergens niet mee eens bent of het liever anders ziet gebeuren. Dus waarom bevallen vrouwen dan nog massaal thuis?
Persoonlijk denk ik dat dit te maken heeft met de verloskundigen die je eerste aanspreekpunt bij een zwangerschap zijn, en maar al te graag hun voorkeuren over thuisbevallingen en bijvoorbeeld kraamhotels uitspreken. Waarom ze dit doen? Je kunt het op het emotionele gooien, over de wonderen van zwangerschap en bevalling praten, roepen dat het allemaal helemaal natuurlijk is en er een zweverig randje aan geven, ondertussen is het grootste knelpunt van de nieuwe geboortezorg plan – geld. Er wordt één budget beschikbaar gesteld en de verloskundige en ziekenhuis moeten er samen uitkomen wat nodig is en hoe het budget verdeeld wordt. De zwangere is verzekerd en merkt er niks van, maar een verloskundigenpraktijk verdient dikke bedragen aan de zorg die ze leveren, en hoe meer ze zelf doen, des te meer het ze oplevert. Begeleiden ze je zwangerschap, bevalling en kraamtijd, dan krijgen ze zo’n 1200 euro. Begeleiden ze je zwangerschap, maar ga jij toch liever in het ziekenhuis bevallen? Dan krijgen ze slechts 472 euro. En dat doet je het een en ander wel afvragen, niet?
Bron: Knov.nl
Comments
comments