Mijn grote kleine baby alweer drie maanden oud. Tijd om jullie even bij te kletsen over hoe het met hem gaat en voor mijzelf op te schrijven wat ik me later van dit periode wil blijven herinneren. Handig zo’n blog! 🙂Het komt jullie waarschijnlijk de neus uit, maar ik blijf het roepen – Viktor is écht een heerlijk mannetje. Zo anders dan Valentina met drie maanden was! Hij ligt nu naast me met zijn armpjes te wapperen, tevreden geluidjes te maken en zodra ik oogcontact maak naar me te glimlachen. Hij heeft gegeten en langzaam zal hij wat huilerig worden zodat ik hem oppak en even ronddraag. Binnen een paar minuten valt hij in slaap. Of hij blijft slapen is wel even de vraag, want zo nu en dan schrikt hij wakker en heeft hij geruststelling nodig – soms is een speentje genoeg, maar hij wordt veel liever opgepakt, rondgedragen en geknuffeld. Daarna valt hij weer lekker in slaap en als het even meezit slaapt hij een uur of twee. Ook ’s avonds is het zo, hij moet in slaap gewiegd worden, wordt na een half uur wakker en moet dan weer even gedragen worden. Het is niet ideaal en volgens het consultatiebureau moet hij toch echt zelf in slaap kunnen vallen, maar ik neem het hem niet kwalijk. Hij, met zijn ruwe start waarbij ik hem niet mocht oppakken, hoe erg we er allebei ook behoefte aan hadden, mag dat. Hij mag in slaap gewiegd worden, hoe vaak hij dat maar nodig vindt. Het is soms zwaar, maar aan het einde van de dag doe ik het toch wel graag. Het gaat tenslotte toch zo snel en ik word verdrietig van het idee dat er een dag komt waarop ik hem nooit meer zal dragen.
Nadat hij ’s avonds in slaap is gevallen maak ik hem liever niet wakker voor een laatste voeding voordat ik zelf ga slapen, wat rond een uur of elf is, maar wacht ik tot hij zelf wakker wordt voordat ik hem een flesje geef. Dit omdat hij voor mijn gevoel meer zal opdrinken halverwege de nacht dan rond een uur of elf, en ook dit heeft met zijn groei te maken. Volgens alle grafieken is hij erg lang en blijft hij netjes groeien, maar komt hij qua gewicht niet genoeg aan en wordt er van hem verwacht dat hij meer eet. Nou lukt dat niet zo goed en heb ik inmiddels andere flesjes met grotere speentjes besteld, maar is het volgens het consultatiebureau belangrijk om dit in de gaten te houden. Ik heb daar geprobeerd uit te leggen dat ik me er niet zo zorgen om maak omdat ik weet dat zijn lichaampje met andere dingen bezig was – zijn bloed was een strijd aan het voeren, maar er wordt wel een punt van gemaakt waardoor we vaker op controle moeten.Daar baal ik wel van, omdat ik merk dat hij het liefst thuis is. Zodra we buiten de deur zijn, het drukker is en hij meer indrukken te verwerken krijgt schiet hij in de stress. Ik merkte dit al op controles in het ziekenhuis, maar schoof het weg omdat ik wist dat we daar voor zijn gezondheid waren en het ergens wel logisch was dat hij na alles wat hij er meemaakte bang was voor nog meer pijn. Inmiddels heb ik door dat hij simpelweg niet tegen teveel prikkels kan, iets wat me in MonkeyTown maar al te duidelijk werd. Ik dacht leuk met de meisjes te gaan spelen, maar Viktor was compleet over zijn toeren door alle herrie dat ik me nu behoorlijk stom voel dat ik daar niet eerder aan heb gedacht. Nu herken ik het op tijd en kan ik ingrijpen nog voordat het te rumoerig wordt en hij begint te huilen, en probeer ik hier rekening mee te houden. We gaan dan ook nog niet veel de deur uit en ik ontvang niet veel visite, en wie er wel over de vloer komt moet rekening houden met Viktor. Doe ik dat niet dan begint hij vreselijk te huilen en kan hij die avond niet in slaap vallen omdat hij dan weer overstuur raakt. Hij is ook pas drie maanden dus hoeft het van mij allemaal nog niet, hij heeft gewoon rust nodig en die probeer ik hem zo veel mogelijk te gunnen. Vrienden, familie, reisjes, alles moet maar even wachten, want hij moet eerst even aansterken. Onlangs kreeg ik op Instagram de vraag hoe we met familie omgaan die langskomt en luidruchtig is, geen rekening met de baby houdt of van mening is dat hij maar moet wennen aan herrie – daar ben ik heel makkelijk in: dat soort mensen komen bij ons niet over de vloer. Ik richt me volledig op mijn kinderen en raad het iedereen van harte aan.
Een andere punt is dat hij regelmatig last heeft van obstipatie en soms simpelweg niet kan poepen. Ik heb dit bij baby’s nooit eerder meegemaakt en wist nu niet zo goed wat ik er mee moest, maar zolang hij goed drinkt krijgt hij af en toe laxeermiddel, wat verse sinaasappelsap en wat water, waardoor we er mee hebben leren omgaan, maar is een baby met buikpijn nooit leuk. Het was in het begin zelfs zo erg dat we in het ziekenhuis zijn geëindigd, ik weet nog steeds niet of ik hier een blog over wil schrijven, omdat ik het eigenlijk gewoon wil vergeten. Gelukkig snappen wij Viktor nu stukken beter en weten we waar hij behoefte aan heeft, wat zijn ritme is en hoe we hier mee kunnen omgaan.Dus zolang hij goed eet, poept en niet teveel prikkels te verwerken krijgt is hij de allerliefste baby ooit 🙂 Hij valt niet even makkelijk in slaap, maar slaapt ’s nachts wel lekker lang, dus ook daar kan ik niet over klagen.
Wel is het leuk dat hij nu écht begint te ontwikkelen en we uit die moeilijke newborn fase zijn. Hij is mega vrolijk, communicatief en nieuwsgierig, heeft zijn vuistjes ontdekt waar hij ook hele verhalen tegen vertelt en begint zelfs te duimen. Elena duimde vanaf geboorte, hij is er eigenlijk nu pas mee begonnen en het is grappig te zien dat hij het nog niet helemaal onder controle heeft. Maar als hij met zijn duimpje in zijn mondje in slaap valt, dan lijkt hij zo veel op zijn grote zus dat ik flashbacks naar baby Elena krijg. Ik krijg vaak te horen dat hij op Valentina lijkt, wat ook wel klopt, maar eigenlijk is hij een kopie van Elena, die bijna net zo veel donker haar had en net als hij lichte ogen heeft. Die van haar waren alleen veel meer blauw, en zijn nu grijsgroen, terwijl die van Viktor nu al grijs zijn. Welke kleur ze uiteindelijk worden weet ik niet, maar de lichte ondertoon is duidelijk aanwezig, in tegenstelling tot Valentina’s donkere ogen, die ze vanaf dag één had. Ik vind het nog steeds zo bijzonder dat ze zo verschillend zijn en dat Valentina een kindje is zoals ik verwachtte, terwijl Viktor en Elena veel meer naar blond trekken. Overigens hebben beide opa’s bruine ogen, beide oma’s blauwe ogen, en Marinko en ik groene ogen waardoor het met ieder kindje een verassing wordt hoe ze gaan uitpakken. Tot nu zijn ze alle drie behoorlijk goed gelukt vind ik, maar ik ben natuurlijk ontzettend bevooroordeeld 🙂Ook zit Viktor, net als Valentina bijna twee jaar geleden, in zijn newborn zitje op de Tripp Trapp, bij ons aan tafel graag naar ons te kijken. Waar hij eerst alleen plat op zijn rug lag begint hij nu veel meer zijn hoofd te draaien, om zich heen te kijken, alles in de gaten te houden en is hij graag bij ons. Ook zijn zussen vindt hij erg interessant en kijkt dagelijks zijn ogen uit, terwijl zij weer erg lief en liefdevol naar hem toe zijn. Ze zijn erg voorzichtig, iets waar ik me voordat hij er was (onterecht) zorgen om maakte, geven hem graag knuffels, kusjes en komen hem van alles vertellen. En dan zit deze mama weer keihard te glunderen.
Dus het gaat heel goed met Viktor! Hij moet wat meer gaan eten, maar hij is gezond, tevreden, lief, nieuwsgierig, een kletskous, slaapt goed en ontwikkelt zich opeens razendsnel. Kijk, gisteren pakte hij uit het niets een speeltje vast!
Comments
comments