Net na Moederdag leek het me wel fijn om een update over de afgelopen zes maanden te delen. Ik ging namelijk van twee naar drie kinderen en was eerlijk over mijn angsten, onzekerheden, maar ook de worstelingen die we met een ziek, pasgeboren baby voor onze kiezen kregen. (Gevoelsmatig) paar slapeloze nachten verder is mijn pasgeboren baby een gezond kereltje van ruim zes maanden en ziet het leven er stukken rooskleuriger uit dan toen we net thuis waren met hem.Maar dat heeft natuurlijk ook met het inhalen van slaap te maken. De periode met een pasgeboren baby is altijd zwaar, en nu hij ’s nachts niet meer wakker wordt slaap ik zelf ook veel meer, waardoor ik overdag lekker in mijn vel zit. Hierdoor ben ik een vrolijkere, leukere moeder voor mijn kinderen, iets waar ik constant aan wil blijven werken.
En te denken dat ik de eerste dag uit het ziekenhuis mijzelf even in de slaapkamer opsloot omdat de meisjes te druk waren, mijn kolf kapot bleek te zijn, Viktor huilde en ik in paniek was omdat ik niet wist hoe ik alle drie zou moeten gaan opvoeden, en zo tegelijk. Eerlijk, die momenten heb ik soms nog steeds. Omdat Elena nu pas tekenen van jaloezie begint te vertonen, omdat Valentina een wervelwind is, en omdat Viktor op dit moment last heeft van … iets. Waarschijnlijk doorkomende tandjes, maar we zitten in een periode waarin hij veel gedragen wil worden en veel huilt.Toch hebben we verreweg veel meer leuke momenten, en geniet ik iedere dag weer van de drie kleine mensen die ik heb gemaakt, die ik ieder moment de wereld zie ontdekken en persoonlijkheden zie vormen. Ook geniet ik intens van hun omgang onderling. Er is niets mooiers dan dat. Hoe druk Valentina ook is, en hoe vaak ze ook een soep kom over zichzelf heen giet (een voorbeeld van een uur geleden) ze is nooit te druk met haar broertje geweest. Ze heeft hem op geen één moment pijn gedaan, iets waar ik bang voor was omdat haar motoriek nog in ontwikkeling is. Wanneer hij de kamer in verschijnt lichten haar oogjes op, ze groet hem hartelijk, vertelt iets in haar eigen taal en ze gieren allebei van het lachen, gewoon met en naar elkaar. Ze geeft hem graag en regelmatig kusjes en knuffels en als hij huilt komt ze met zijn flesje of speentje aanlopen. Ze heeft hem zelfs geprobeerd te voeden wat een aandoenlijke kliederboel werd.
Daarnaast kan Valentina ook heel erg van haar grote zus genieten. Elena was tijdens haar schoolvakantie een paar dagen weg en waar ik voorheen jaloezie naar elkaar opmerkte om het snacks, speelgoed of aandacht- merkte ik nu hoe ontzettend erg Valentina haar zus miste. Ze riep haar, zocht naar haar, sliep zelfs in haar bed en huilde nadat ze weer een ochtend zonder Elena doorbracht. Ze bracht mij haar speelgoed, schoenen, kwam vertellen dat het van Elena was en vertelde vervolgens heel verdrietig dat Elena er niet is. Ze was dan ook door het dolle heen toen ze haar weer zag en ook dat soort momenten zijn compleet en uiterst geluk dat enkel ouders van meerdere kinderen kunnen ervaren.Mijn drie kinderen zijn zo verschillend, maar toch zo gelijk, en ze zullen altijd een speciale band hebben dat lastig te omschrijven is – Elena en Valentina zijn meisjes, Valentina en Viktor zijn leeftijdsgenootjes, en Elena en Viktor lijken qua zowel uiterlijk als karakter heel erg op elkaar dus ook dat zal ze bij elkaar brengen. Hoe ik zo heb kunnen boffen met mijn drie aapjes weet ik nog steeds niet, maar genieten is het wel. Ik ben oprecht gelukkig. Mijn angsten over dat ik het niet aan zou kunnen, dat het teveel zou zijn en dat het niet te doen zou zijn ebben langzaam maar zeker weg. Ik heb een geweldige partner in hun papa en we zetten ons maximaal in voor onze kinderen.
Ze zijn zich zo snel aan het ontwikkelen, en soms voelt het alsof mijn leven in fast forward afgespeeld wordt. In mijn hoofd vraag ik me af hoe het zal zijn wanneer ze volwassen zijn en waar ze zullen wonen, of ze bij elkaar zullen blijven en hoe ik dit bij ze kan stimuleren. Maar ik denk ook na over de lastige momenten in de toekomst – de logistiek van drie kinderen en diens hobby’s, puberteit, moeilijke nachten wanneer ze tegelijk ziek zijn, dat soort dingen.Maar, terug naar hier en nu. Het is niet zo moeilijk als ik dacht. Het is zelfs stukken makkelijker dan maanden geleden en ik heb oprecht hoop dat wanneer ze allemaal uit de luiers zijn en op school zitten het nog makkelijker zal worden. Nu is het zo dat ik mijn aandacht verdeel over drie kinderen en me altijd focus op degene die het op dat moment het hardst nodig heeft. Vorige week was Elena heel ziek, deze week zijn het de kleintjes en zo gaat het maar door. Tot een uur of 8, wanneer ze naar bed gaan, ik tot ongeveer 9 wat aan het huishouden doe en doodop op de bank neerplof. Nee, het is zeker niet moeilijk, maar het is wel veel werk. En het lastige is dat het werk nooit ophoudt – de vloeren zijn nooit helemaal schoon, de wasmand is nooit leeg en er valt altijd wel iets op te ruimen en schoon te maken. Als ik mijzelf zover kan krijgen om me daar niet zo veel van aan te trekken zou het helemaal perfect zijn, maar dat zien we dan weer wel.
Nu het lente wordt en we steeds meer naar buiten gaan, Viktor’s gezondheid prima is en we leuke dingen als gezin kunnen gaan doen, en het bij ons in huis harmonieus en liefdevol blijft vind ik dat ik oprecht een gezegend mens ben. Mijn hart is voller dan vol, en ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld. Wat een geluk!
Comments
comments
