Toen iemand het me een paar maanden geleden vroeg had ik geen serieus antwoord. Mijn grootste verschil tussen jongens en meisjes was namelijk dat wat tussen de benen zit en het was zo komisch dat ik er een hele blog over schreef. Wel had Viktor overduidelijk zijn vaders bouw met brede schouders en was hij een stuk groter dan de meisjes, maar verder dan dat kwam ik niet.Want het verschil tussen jongens en meisjes was enkel lichamelijk. Viktor heeft veel smallere heupen dan de meisjes en daarmee kleinere billen, waardoor het verschonen van een jongen iets was wat ik echt wel moest leren. Maar zoals met alles het geval is, als je het vaak genoeg doet merk je het niet meer op, en sta ik niet meer stil bij het jongen/meisje verschonen.
Misschien dat ik ergens wel dacht dat jongens stoerder dan meisjes zouden zijn, en dat hij minder zou huilen, of niet zo zou gillen – omdat ik het idee had dat gillen iets voor meisjes was, maar dat verliep compleet anders. Viktor had een moeilijke start, had maanden nodig om bij te komen, werd met ambulances afgevoerd, had een tenenkrommende huil, en raakte meerdere malen buiten bewustzijn. Het idee van mannelijkheid of stoerheid hebben we dan ook allang achterwege gelaten. En ja, natuurlijk weet ik dat mannelijkheid hier niets mee te maken heeft en dat testosteron pas in zijn puberteit een aanzienlijke rol gaat spelen, maar het was – denk ik – een verwachting die ik na twee meisjes had. Goed, het werd dus al gauw duidelijk dat zo’n hulpeloos klein wezentje geen geslacht kent. Een baby is gewoon een baby.Maar, waar ik wel van sta te kijken is dat hij nu hij een jaar oud is een echte jongen is geworden. Zomaar, uit het niets. Want met twee grote zussen liggen er bergen typisch meisjesachtige speelgoed in huis, en naast een paar knuffels en rammelaars heeft Viktor nog geen eigen speelgoed. Komt wel dacht ik. Maar hij presteert het wel om de enige autootje tussen kilo’s speelgoed uit te vissen en hier extreem gefocust mee te gaan spelen. Toen ik het voor het eerst zag vond ik het heel bijzonder, zo’n klein mannetje dat een autootje pakt, aan de wielen gaat friemelen en het over de grond rond laat rijden. Maar dat was niet het meest opvallende wat ik zag gebeuren. Dat gebeurde met een bal. En nee, ik geloof echt niet dat balsport niet voor meisjes is, maar ik zie bij mijn eigen kinderen wel een groot verschil in hoe zij er mee omgaan. De meisjes hebben nooit naar ballen omgekeken, terwijl Viktor de grootste lol heeft om deze urenlang door de woonkamer achterna te zitten. Toen hij nog niet liep rolde hij de bal weg en ging er lachend achterna kruipen, om het daarna weer weg te rollen en hier enorm veel speelplezier van te hebben, maar nu hij loopt is hij meteen een voetballertje geworden.Eerst dacht ik dat hij het per ongeluk deed, ik kon me niet voorstellen dat ze zo klein al een bal weten te schoppen, maar hij bleef het doen. En hij doet het nog steeds. Een beetje balletje trappen door de woonkamer. En daarmee begint het verschil tussen mijn jongen en meisjes zichtbaar te worden. Het heeft dus wel een jaar geduurd, maar nu is Viktor zo’n overduidelijke jongen met “jongensachtige” voorkeuren dat ik oprecht dankbaar ben om het allebei mee te mogen maken en benieuwd ben naar wat de toekomst ons gaat brengen. Wat voor jongen wordt hij? Wat voor meisje wordt Valentina eigenlijk. Aan de ene kant kan ik niet wachten, terwijl ik ze eigenlijk zo lang mogelijk klein wil houden…
Comments
comments