Mijn buik laat zich al zien, en ik ontkom er niet meer aan – mijn eerste zwangerschapsbroek is een feit. Vandaag zijn we als gezin naar de 15 weken echo geweest, en met de baby gaat het heel goed! Tijd voor een korte update.
Het allerbelangrijkste en fijnste is dat ik niet meer misselijk ben. Na een periode van drie maanden onophoudelijke misselijkheid kan ik met alle eerlijkheid zeggen dat ik er volop van geniet. Ik kan weer lekker gevarieerd eten en drinken, al blijf ik bepaalde voedselsoorten, zoals vlees uit de weg gaan. Het is raar, maar ik lus het simpelweg niet meer, en heb er absoluut geen behoefte aan. Wel geniet ik van veel groente en fruit, en heb ik geen trek in zoetigheid. Wellicht ben ik in de drie maanden dat ik zo ziek ben geweest volledig afgekickt van suiker, maar zelfs chocola betekent niks meer voor me. Volgens oude bijgeloof betekent het dat de baby een jongetje wordt, omdat alléén meisjesmama’s trek in zoet hebben, zodat ze zoete meisjes ter wereld kunnen brengen. Maar wie gelooft hier nog in? 🙂
Ook mijn gezondheid is prima! Na bloed prikken, bloeddruk meten en wat onsmakelijke tests komt het er op neer dat ik kerngezond ben, en me nergens meer druk om hoef te maken. Mijn buik is wel flink aan het groeien, een stuk sneller dan met Elena, maar ook dat schijnt volgens de verloskundige normaal te zijn, met name vanwege het feit dat het niet mijn eerste baby is, en dat ik deze baby meer naar voren draag. Dit betekent ook dat het ’s avonds even zoeken is naar de meest comfortabele slaappositie, en aangezien op mijn buik slapen niet meer kan slaap ik tegenwoordig op mijn zij en rug. Dat is voor deze buikslaper/kussenknuffelaar flink wennen, maar dat komt goed.
En de groeiende buik past niet meer in mijn gewone broeken. Daar kwam ik op een pijnlijke wijze achter toen ik in mijn skinny jeans in de auto ging zitten. Het was zo oncomfortabel en pijnlijk dat ik rechtstreeks naar Prenatal ging om iets comfy te zoeken. Ik had er niet echt vertrouwen in, omdat broeken kopen voor mij altijd lastig is, en de Prenatal in Tilburg klein is, maar het was hoge nood (ik plaste ook nog even in de wc van Prenatal, die het met al die zwangere vrouwen wel gewend zijn) en vond daarna binnen twee minuten de perfecte zwangerschapsbroek. Laatste in mijn maat ook nog! Dat had ik absoluut niet verwacht, maar ik liep dolblij in mijn nieuwe spijkerbroek de winkel uit. Dit is de broek trouwens, ik woon er tegenwoordig in, don’t judge.
Het komt er op neer dat het, ondanks wat enge momenten met bloedingen heel erg goed gaat met mij en de baby. We wachten de 20 weken echo rustig af om er achter te komen of de baby goed ontwikkeld is, en natuurlijk of Elena een broertje of zusje krijgt. Zij blijft steevast beweren dat het een jongen wordt, en laat zich niet anders wijsmaken. We zijn benieuwd!
Comments
comments